اکيون عقل اٿئي تان، اوندهه کي ڇڏي ڏي.
رستو سڌو آ پڌرو، ٻي راهه کي ڇڏي ڏي.
قاضي اندر ۾ تنهنجي، موجود هوندو آهي،
فتوى جي خوف خطري، پرواهه کي ڇڏي ڏي.
من جي مندر ۾ سُهڻي، رک مورتي تراشي،
تون بُت شِڪن ته ناهين، ڀڃ ڊاهه کي ڇڏي ڏي.
سونهان گهڻا ڇڏي هڪ، رهبر ۽ رهنما ڪر،
ڪوڙي انڌي عقيدي، ويساهه کي ڇڏي ڏي.
ڀلجي ڪڏهن نه ڪنهن جي، سوچج بدي برائي،
تون ڪر چڱا چڱائي، بدخواهه کي ڇڏي ڏي.
ٻُڌ جي ٻين جي “ٻارڻ” پر سمجهه پنهنجي رکجي،
هر ڳالهه تي اجائي، واه واه کي ڇڏي ڏي.