سنڌ سلامت پاران
سنڌ جا سڄڻو سلام ..........
سنڌ سلامت سنڌي ٻوليء جي ڪتابن جي ذخيري کي دنيا جي ڪنڊ ڪڙڇ تائين پهچائڻ لاء ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن متعارف ڪرائڻ جو جيڪو سسلو شروع ڪيو آهي، ان سلسلي جو ٽيهون ڪتاب جيون جهاڳ اجهاڳ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي ڀلوڙ شاعر محمد ٻارڻ جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.
اسين ٿورائتا آهيون سجاول جي دوست سارنگ حبيب چانڊيو صاحب جا جنهن هن ڪتاب جي سافٽ ڪاپي موڪلي ڏني. هي ڪتاب سنڌي ادبي سنگت پاران پاران اڪيڊمي ادبيات پاڪستان اسلام آباد جي مالي تعاون سان ڇپائي مارڪيٽ ۾ آندو ويو آهي.
اوهان سڀني دوستن، بزرگن ۽ ساڃاهه وندن جي قيمتي مشورن، راين، صلاحن ۽ رهنمائي جو منتظر.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
salamatsindh@gmail.com
www.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
ته به سلهاڙي گهمي ساٿ سين (شاعر پاران)
ارض افلاڪ جو بيشڪ، بنائيندڙ آ ربّ هڪڙو.
ڏني ريت محمّد عجب انقلابي.
اَذان عشق جي ڏئي، ڪجن ٿا سجدا سونهن کي.
هر رات پٺيان ٿو ڏينهن اچي، هي رات ڏسي مايوس نه ٿي.
ڌرتي ڏسي ڏکن ۾، آڪاش اک پَٽِي آ.
جنت جهڙي دنيا هن ۾، جهنم جيئن گذاريون پيا.
سجودِ سونهن تي بندش، ثوابَ روليا ويا.
ڏاڍ کي جيڪا ڏڪائي، شاعري اهڙي کپي.
نه تڙپي سگهون ٿا، نه ڦٿڪي سگهون ٿا.
هڪ سونهن ٻي سچائي، پردن ۾ هوندي آهي.
مظلوم جڏهن اُٿندا، ايوان لُڏي ويندا.
گونگا نه ٿيو، ٻوڙا نه ٿيو، ڪجهه ٻئي جي ٻڌو ڪجهه پاڻ چئو.
آڪاش کان به پنهنجون، سوچون اُڏار اڳتي.
افسوس اٿم هن قوم مٿي، ڪاسمجهه عقل ڪجهه ڪونه اٿس.
سنڌ شاد ٿئي آزاد ٿئي، سو شال سگهوئي وقت اچي.
نه هاڻ ننڊ ۾ سمهو، ٿيو سجاڳ ساٿيو.
منهنجي گيتن جون اُڏارون، ڪي ته تو وٽ پهتيون.
چنڊ جي راتين چٽين ۾، چاهتون لـُٽجي وَيون.
گل خار ٿيا آهن، گلزار ڇڏي وڃبو.
پرائي کي پنهنجو، چوڻ آهي غلطي.
وڳوڙي وحشين جا هت، وٿاڻ ڪو نه ٿا کپن.
دوست پنهنجي ديس جي، دستور جون ڳالهيون نه پُڇ.
تو گهور ڪئي ويا سور لهي، مونکي سپنن جي تعبير ملي.
وقف آ سنڌ جي لاءِ قلم منهنجو ذهن منهنجو.
زندگي ڪالهه پڻ، ٿي تماشا هئي.
شباب جي مئي منجهان پيئڻ لئه، نوان پراڻا پياڪ آيا.
حقن جي لاءِ ضرور هاڻي، جدوجهد ۽جهاد ٿيندو.
جُڳن کان جاڳيون اکيون، نظارا ننڊ ۾ آهن.
ڪو ماڻهو متان ماري نه هجي.
گناهه يا ثواب جي، ڪجي ته ڳالهه ڪيئن ڪجي.
ڳالهه حق جي ڪجي، صاف سچ جي ڪجي.
زبان توڙي قلم ۾ ڪو، اثر شمشير ڪر پيدا.
ڪشڪول ٽوڙ پهرين، خود دار پو سڏائي.
ملوڪ ملڪ سارا پر، نمايان آ نواب سنڌ.
ڪري کرميٽ ڪن کٽيو، ڪڏهن توکي ڪڏهن مونکي.
وندر روح راحت، ربابن ۾ ڳولهه.
راهه جيڪو تڪي، تنهن نظر کان پُڇو.
جنميا اندر ۾ جي سي، جذبا دفن ڪياسين.
چهرن اندر چتائي، انسان ڳولهيان پيو.
گيت اياز جو، شاهه جي راڳڻي.
جهڙو سڄڻ آ سهڻو، تهڙي وفا ڪري ٿو.
جڏهن جاني جلوه، نمائي ڪري ٿو.
سڄڻ تون سراپا وفا ٿو لڳين.
پيرَ نازڪَ کنيا، ڇير ڇم ڇم ڪئي.
روپ ۾ انڊلٺ اُفق وارا عمل.
نه ديرو حرم جي، تمنا ڪئي آ.
سونهن جي سنسار جو، سُهڻا تون آهين آفتاب.
هوش وحواس هوندي، بي هوش ٿو رهان.
جدا ڀلي ڪر تون يار جيئري، مگر مرڻ تي ضرور روئيندين.
عشق جي آزار غم، ڏک سور جون ڳالهيون نه پُڇ.
نظرِ ڪرم جي آهيون، قابل ڪڏهن ڪڏهن.
وبا جيئن ويڙهي وئي منشيات.
اسين اصل کان اُداس آهيون.
واپار جي رَوِش کي، واپار ۾ رهڻ ڏي.
جو ڪنڌ ڏئي سنڌ تان، منصور اُهو آهي.
گهڻو مند موسم گلابن جي ڳولهيم.
اکيون عقل اٿئي تان، اوندهه کي ڇڏي ڏي.
عشق جي آڳ ۾، پير پائي ته ڏس.
سڄڻ سدائين اکيون هي تنهنجي، اچڻ جون واٽون تڪينديون آهن.
عيد اچي وئي، تون به اچي وڃ.
اُداس شام جا پهر، قرار جي صدا هڻن.
سڳنڌ جي آرزو رکي، گلاب پوکيون پيا.
هلائن حڪم ٿيو حاڪم، چنڊا چرٻٽ نسورا ڄٽ،
جي روڪي سگهين ٿو، ته گولين کي روڪ.
وفا جي حنا رنگ، لاتا جڏهن.
بي جوڙ رشتا ڪيئي، هت جوڙ جي وڃن ٿا.
وري به ڪي نوان پئي، عذابَ زندگي گُهري.
هر روز مِٺا مونسان، تڪرار چڱو ناهي.
چڙهئي سج چريا، تون تارا نه ڳولهه.
اچ پرين چاهه جو، چنگ چوري ڏسون.
اچوته قوم ملڪ جا، ڪي پاسبان ٿي رهون.
ارپي ڇڏيم حياتي، محبت پيار کي.
ڏور منزل نه آ، وک وڌائي هلو.
ملي نه منزل، ته راهه ڳولهيم.
اِجهي رنگ محبت، جا ويندا رچي.
ڪڏهن ڪي الوداع وارا، اشارا وسرندا ناهن.
ٿري سونهن جي منهن ويڙهي وئي.
اڄ به تنهنجي ديد لئه، دلدار دل ۾ درد آ.
سچ کان سوا سمورا سودا وڻيا نه وڻندا.
جڏهن به نيڻ توکنيا، گلابي گل ٽڙي پيا.
روح جو روح سان، پيار ٿي ٿو وڃي.
ڪرين ٿو تون ڪهڙن، گلابن جون ڳالهيون.
چاهتون چنڊ جون، چاندنيءَ ۾ ڏٺم.
الڳ اهلِ دل جو، ڌرم هوندو آهي.
ڪنڊا کنيا سين، گلاب سمجهي.
ڏسندي پرين پيارو، سج چنڊ شهابَ وسريا.
دير ڏاڍي لڳي، رات باقي بَتي.
دلين ۾ درد ايڏا، ڌاريو نه دوستو.
شل چيٽ کيٽ ٻنيون، ٻيلا رهن سلامت.
اڄ يار مِٺي منٺار سندي، تصوير ڏسي مون روئي ڏنو.
هڪڙو ستايو دنيا، ٻيو دور تون به آهين.
جيڪو به سنڌ واسي، دشمن جو يار هوندو.
چنگيز ويا انگريز ويا، پر سنڌ اڃان آزاد نه ٿي.
ضرورت وقت جي آهي، ته باغي ٿي بغاوت ڪر.
وڏا مجرم ٿيا منصف، عدالت سوڳ ۾ آهي.
ڪيڏو ته تيز آهي، دنيا اڳيان وڌڻ ۾.
انصاف لئه طريقو، آمر ڪيو انوکو.
نظام اهڙو اسان تي مڙهيو، ڪڇڻ پڇڻ جي نه آ اجازت.
جيئن ڪونه ڍڳا ڪٿ ڍور ڪُسن،
هرڪا مصيبت سَر مٿي، پڌرو ڳجهو ڳرڻو پوي.
ڦُري بينڪون مِلون هاڻي، عشرزڪوات تي آيا،
اکين ڪونه اهڙو، ڏٺو اڳ مثال.
برسات جا ستايل، راهون ٿڪا نهاري.
ڀٽ ڀٽ کان اڄ ڀاگ رُسي ويو،
ماڻين جيسين ماڳ او جندڙي،
او سانوڻ سگهڙو ورجان تون،
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا
ھيستائين ڪابہ ريٽنگ ناھي مِلي
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
