برسات جا ستايل، راهون ٿڪا نهاري.
امداد پرکڻي ويا، ناظم سڄي ٻُهاري.
درياءَ جو بند ڀڄي يا، ٻي ڪا ٿئي تباهي،
طوفان زلزلو يا، آفت اچي اِلاهي،
هي مورَ مُرڪندا پيا، جڳ کان وٺو گواهي،
ڏکين کي ڏينهن ڏکيا، ڏاتار شل ڏياري.
هاڻي وري به آهن، گهر ۽ دڪان ڀريا،
واپارين وڙن وٽ، پت ساڻ پورا پريا،
وارا نيارا تن جا، جي ڳجهه ۾ ٿي ڳريا،
جن جو هُيو گذارو، پٽ سٽ ڪري اُڌاري.
ٽاليون ڀري کڻي ويا، خوراڪ کاڌ واريون،
حاجت مندن کي مليون، پنجن ڪلن سان گاريون،
خلق خدا سان ڪيڏيون، ڪن پيا کلون خواريون،
آهي ڪو مرد مومن، جيڪو اچي سُڌاري.
وٺندا نيون ڪي گاڏيون، ڪي وٺندا ڪي ڪارخانا،
ڪي شاديون ڪندا ٻيون، ڪي شوق شادمانا،
ويندا وڌي انهن جا، انداز آمرانا،
مطلب ته موج ٿي وئي، جنجل ڇڏيا جياري.
خرچا اليڪشن جا، نڪري ويا اڳوڻا،
توڙي ڪيا هُئائون، جي ٻيڻا ٽيڻا چئوڻا،
ويتر ڦٻي ويا سي، آهن اڃان ڏهوڻا،
هن ٻوڏ هيل ڇڏيا، اڳتي گهڻو اُڪاري.
تنقيد واري “ٻارڻ” منهنجي نه آهي عادت،
پر جي سُکين ستابن، جي هيءَ ڏسان ٿو حالت،
تڏهن ڪڙهي ڪريان ٿو، مجبور ٿي بغاوت،
پوءِ ڀلي ڪو بگڙي، نفرت ڪري ڌڪاري.