حسن سان ملاقات
۽ هاڻ اهي ٻئي غائب هئا. مٿو وڏي اڇي رومال سان ڍڪيل هو ۽ جسم جي چوڌاري تنبوءَ جهڙو پهراڻ (جُبو) جيڪو پيرن تائين هليو ويو ٿي.
“هي ڇا ٿي ويو آهين. “ مون کلندي سندس ڊريس ڏي اشارو ڪري هٿ ملايو. هو منهنجي اشاري تي وائڙو ٿي ويو ۽ پاڻ کي ائين جانچڻ لڳو جيئن ڪنهن کي لڙڪيل اڳٺ يا پتلون جي کليل زپ لاءِ چئجي. کانئس وڌيڪ آءُ به پريشان ٿي ويس ته هي آء ڪنهن کي ٽوڪي رهيو آهيان هي ته هنن جي قو مي ۽ ٽرڊيشنل ڊريس آهي، اها ٻي ڳالهه آهي ته حسن يورپ ۾ ٻه سال رهڻ دوران ڪڏهن به نه پاتي نه وري ان ڊريس ۾ مون ڪڏهن سندس تصوير ڏٺي هئي. بهرحال هن جي ۽ پنهنجي تعجب کي ختم ڪرڻ لاءِ يڪدم سٺي سفر گذرڻ جي ڳالهه ڪيم. هن پنهنجي عرب دوستن کان موڪلايو ۽ مونسا گڏ ايئر پورٽ کان نڪري اچي ڪار ۾ ويٺو.
“ تنهنجي رهائش جو الڳ بندوبست نه ڪيو اٿئون، “ هن چيو، جيسين تنهنجي فئملي اچي تيسين تون اسان جي ئي گهر هلي رهه، تنهنجي ڪمري ۾ ويسٽرن فرنيچر رکرايو اٿئون – يعني پلنگ، ڪرسي ٽيبل وغيره”.
مون سندس ٿورو مڃيو، هفتو کن اڳ به ان بابت فون تي ٻڌائي چڪو هو. مون ان وقت به دل سان ٿورا مڃيامانس، ڇو جو سعودي عرب ۾ هڪ عرب فئملي سان پاڪستانيءَ جو ايڏو ويجهو رهڻ وڏي ڳالهه سمجهيو وڃي ٿو. يورپ جي ته ڳالهه ئي ٻي هئي، اتي سڀ بنا پڙدي پئي هليا. گهر پهچي حسن جي ٻارن احمد، وفا، وجدان، ايمان وغيره سان مليس، جيڪي هاڻ ڪافي وڏا ٿي ويا هئا. اسان کي الڳ ملڪن ۾ رهندي ٻه سال ٿي چڪا هئا. حسن کي هڪ پٽ پنڌرنهن سالن کن جو ۽ چار ڌيئر آهن. آخري ڌيءَ جو نالو آلاءِ آهي جيڪو قرآن شريف جي آيت “ فباي آلاء ربکما تکذبان “ تان ورتل آهي. آلاءِ جڏهن سئيڍن ۾ اسانجي پاڙي ۾ رهندي هئي ته تمام ننڍي هئي ان ڪري هاڻي مونکي سڃاڻي نه پئي سگهي، پر ٻين ٻارن سان گڏ هوءَ به منهنجي زال ۽ ٻارن جو پڇندي رهي.
“تون صحيح وقت تي آيو آهين” حسن چيو، “آئون سرڪاري نوڪري سان گڏ بزنيس جو پڻ شوق ننڍي هوندي کان رکان ٿو، سئيڍن ڇڏڻ بعد آئون سمورو وقت ڪا انڊسٽري هڻڻ جو سوچيندو رهيس. شروع جا ڪاغذ پٽ سڀ مڪمل ٿي چڪا آهن، فئڪٽري هڻڻ لاءِ زمين به وٺي چڪو آهيان، جتي ڄاڻ ته ڪم شروع ٿيو. ان بعد فئڪٽري لڳڻي آهي، جيڪا پلاسٽڪ پي وي سي ۽ پي اي جا پائيپ ٺاهيندي. ڪامرس ۽ فائننس جو ته آئون پاڻ ڄاڻو آهيان، پر انجنيئرنگ جي الف ب جي به ڄاڻ نه اٿم مون چاهيو ٿي ته تو جهڙو مئرين انجنيئر منهنجي رهنمائي ڪري. دوستن ۾ هڪ توکي ۽ ٻيو يمن جي مبارڪ کي سڳن ڀائرن وانگر سمجهان ٿو. مبارڪ کي به چيو اٿم ته ڪجهه مهينا موڪل وٺي هتي اچي، ينبو سعودي عرب جو پر سڪون بندر گاهه آهي. تون هتي ئي رهي پئه.”
حسن مونکي سئيڍن وارن ڏينهن کان سعودي عرب لاءِ چوندو رهيو ٿي. ينبو ۽ جدو بندرگاهن ڪري نه پر مديني ۽ مڪي کي ويجهو هجڻ ڪري هر مسلمان جي اها خواهش رهي ٿي ته مٿين پاڪ جاين يا انهن جي ڀر وارن شهرن ۾ رهجي، جيئن زيارت ٿيندي رهي. پر انسان نوڪرين، مٽن مائٽن ، ٻارن دوستن جي ڄار ۾ اهڙو ڦاٿل رهي ٿو جو ڪڏهن ڪڏهن چاهيندي به ان ڄار مان نڪري نٿو سگهي .
“آئون به هتي رهڻ چاهيان ٿو،” مون حسن کي چيو، “پر اڃان ڪجهه عرصي بعد ، هينئر آئون فقط مهينو ٻه رهي پوءِ هليو ويندس . حياتي رهي ۽ منهنجو رزق هتي لکيل هوندو ته ضرور وري اچي نڪرندس. “