ڀلي سون ۽ چانديءَ سان کيڏن
ٿورو دير بعد ملئي مهانڊن جا ماڻهو ايئرپورٽ جي هن لائونج ۾ گهڙيا. ڇا سندن ويس وڳا ۽ ڳهه ڳٺا هئا. عورتن توڙي مردن جي هڪ هڪ شيءِ مان سندن اميريءَ جو اظهار ٿيو ٿي. ويندي عينڪون به سون جون هين. يورپ جي اعلى ڪمپنين جا پرس ۽ بئگون سندن هٿن ۾ هيون. ڪير ٿي سگهن ٿا. مون دل ئي دل ۾ سوچيو پر پوءِ سندن هٿ ۾ جهليل جهاز ۾ چڙهڻ جي بورڊنگ ڪارڊ تي برونائي ملڪ جو نشان (Logo)ڏسي سمجهي ويس ته هي برونائي جا آهن. ۽ جي برونائي جا آهن ته پوءِ ڀلي ان کان به اوچا وڳا پائين. جيڪو ملڪ ٽنڊو الهيار تعلقي جيڏو هجي. جنهن جي آدم شماري ڪنڊياري شهر کان به گهٽ هجي ۽ جنهن جي پيٽرول مان ڪمائي پاڪستاني جي سالياني بجيٽ کان ڏهوڻي هجي اهي واقعي روپي ۽ چانديءَ سان رانديون کيڏين. سندن فلائيٽ ۾ به دير هئي. وقت پاس ڪرڻ لاءِ پنج ڏهه منٽ هيڏانهن هوڏانهن صوفن تي ويهي مٿين بيان ڪيل ڊپارٽمينٽل اسٽور ڏي رخ ڪرڻ لڳا. اهو دڪان جنهن ۾ رکيل شين جا ڳرا اگهه ڏسي ڪجهه دير اڳ مون اهو پئي سوچيو ته هن مان ڪير خريداري ڪندو هوندو. هاڻي هي برونائي جا پئسن وارا همراهه پنهنجن ٻارن ۽ مائٽن لاءِ باقي رهيل پئسي مان عطرن جون شيشيون، ڪئميرائون ۽ ٻيو قيمتي سامان جنهن جلدي جلدي ۾ وٺڻ لڳا اهڙي جلدي ۾ ته اسان گجر ۽ گائنٺيا به نٿا وٺون.
هڪ ڪنڊ ۾ ست اٺ ٻچي ڏاڙهين وارا سادن ڪپڙن ۽ پراڻن چتين لڳل ٿيلهن ۽ ڳوڻن ۾ ٻڌل سامان کي اڳيان رکي اڏام جو انتظار پيا ڪن. کين به PIA ذريعي ڪراچي، ان بعد اسلام آباد ۽ پوءِ مٿي چين وڃڻو آهي. سندن سامان ۾ وال ڪلاڪ ۽ وڏا ٿرماس نظر اچي رهيا آهن. سمجهه ۾ نٿو اچي ته اهي ڪهڙي خيال کان ورتا اٿن. چين ۾ ته اهي شيون جام ۽ سستيون ٺهن ٿيون. پر لڳي ٿو هو ڪنهن اهڙن ڏورانهن جابلو علائقن ۾ رهن ٿا جتي اهڙين شين جا دڪان نه آهن، ان ڪري مڪي مان اهي شيون خريد ڪيون اٿن. ان کان علاوه زم زم جو پاڻي ۽ هرهڪ وٽ هڪ يا ٻه قرآن جون ڪاپيون آهن. ڪئين سال چين ۽ روس ۾ اسلام تي بندش رهي. مسجدون ۽ مدرسا بند ڪيا ويا ۽ هاڻ روس جي ٽٽڻ بعد ماڻهن جون مذهب لاءِ دٻايل خواهشون وري اڀريون آهن.
ٿوري دير کان پوءِ محمود الله کي ڳولڻ لاءِ اٿيس. جدي جو ايئرپورٽ رياض جيڏو کڻي وڏو نه آهي، پر تڏهن به چڱو خاصو آهي. اڄ ڪلهه حاجين جي ڪري سڄو ٽٻ رهي ٿو. آئون هڪ ڪنڊ کان ٻي ڪنڊ تائين ڦري آيس، پر محمود جو ڪو اتو پتو نه پيو. هي ته ڏاڍي ڳالهه ٿي. هاڻ آئون ڪوشش ڪريان ۽ هن ٻنهي همراهن کي ڏسان ته ڪيڏانهن ويا. سامان هڪ پاڪستاني (ڪوهه مري جي همراهه) حوالي ڪيم، جيڪو مون سان گڏ ينبو کان جدي بس ۾ آيو هو.
هيڏانهن هوڏانهن Search Rescue تي نڪرڻ کان اڳ ڪئنٽين مان پيپسي وٺڻ لاءِ وڌيس ته ڏسان ته محمود ۽ سندس رهجي ويل دوست اتي بيٺا آهن.
“ ڪريو خبر ڇو ترسايونس؟” مون محمود کان پڇيو.
“ بس اهوئي جيڪو چيم. عربن سان ڪير پڄي. ڪمپيوٽر سندن خراب مصيبت ۾ اسين. چڱو جو پوءِ ڇپيل ڪاغذ اچي ويا نه ته ڌارئين ملڪ جي ايئرپورٽ تي سر وڃي ها. آئون جي هليو وڃان ته به هو اڪيلو ۽ جي هن ڪري ترسي پوان ۽ پوءِ هن جو ڪيس Clearٿئي ته هن کي چوندا تون ڀلي پاڪستان هل. باقي مونکي وري ويهاري ڇڏين ها ته فلائيٽ ڇو مس ڪئي.”