پٿرن جي جهان ۾ رهون ٿا.
شِيشَي جهڙا خواب ڏِسون ٿا.
مُردا ماڻهن ۾ احساس پيا ڳوليون،
سادا يا ته چريا لڳون ٿا.
ارمان، آدرش سڀئي صليب تي،
ٽُٽَل ڀروَسا کڻي هلون ٿا.
پيٽ خاطر ڪيئي گُناهه ڪيون ٿا،
جنت جي پوءِ به آس رکون ٿا.
خودڪشي جھڙن خيالن ۾،
روز جيئڻ جا جتن ڪيون ٿا.
ڪُنوارَي قدمن لاءِ هر پل،
دُوار دِل جا کُليل ڇڏيون ٿا.
ڪو ته جيوَن ۾ خوشيون آڻيندو،
روز آسُن جا ڏِيئا ٻاريون ٿا.
ڊَهون ٺھون، ٺھون ڊهون ٿا،
الائي ته ’ساگر‘ ڪيئن جيئون ٿا.
§