جذبن جي جهلي چِيچَ مان، ٽوڙي هلي وئين سڀئي سَڱ.
گهڙي گهڙي جن گهاريو توسان، اڪيلا ڪري وئين سيئي سَڱ.
اوهان جي پُڄاڻان، اسان جي اڱڻ تي، واءُ گهُليو اهڙو گهُليو،
جيوَن وڻَ مان زردَ پَتن جان، ٽوڙي هليو ويو ڪيئي سَڱ.
ننڍپُڻ جا سي نِينهَن ۽ مِنهَن، وينھجي جنھن ۾ وڏا ٿياسين،
مون کان ته وِسرن مور نٿا، چئه ڪيئن سي وِساريئي سَڱ.
چئه ڪيئن پيار بِنا هي هيڏو، جيوَن گهاري سگهندين اڪيلو،
چئه ڪيئن تُنهنجي سرندي تِن ريءَ، جِن سان سارا ٽوڙيئي سَڱ.
سنڌ جيان سينڌ تُنھنجي، سمجهيو هو مون ڪندي وفائي،
ها پر ڄاتو هو نه اِهيو مون، الڳ هوندو آ هر ڪوئي سَڱ.
واريءَ وانگي وقت هٿن مان وهيءَ سموري وهي رهي آ،
وهيءَ به ’ساگر‘ وڻي تڏهن ٿي، ڪَٺَي هُجي جي ڪوئي سَڱ.
§