وِڇائي نيڻ ويٺا آهيون، سدائين پيار جي پنڌَ ۾.
پرين ٿا ايئن توکي چاهيون، سدائين پيار جي پنڌَ ۾.
سامھون صليب هُجي يا ڀَل وِڇايل واٽ تي ڪنڊا،
ڪڏهن واپس وريا ناهيون، سدائين پيار جي پنڌَ ۾.
اڪيلايون ڊِگهيون راتيون، چِڪن ٿا گهاوَ يادُن جا،
ويٺا واهَڙ اکيين واهيون، سدائين پيار جي پنڌَ ۾.
ڇَتا تو هئا ڇڏيا ڇوڙي، ڀِنل هو بُت بارش ۾،
گهڙيون سي ياد هِن آيون، سدائين پيار جي پنڌَ ۾.
اُتر جا واءُ وريا آهن، اکين کي تُنھنجو اوسيئڙو،
ڏيئي وانگي ٻَريا آهيون، سدائين پيار جي پنڌَ ۾.
پُڇين ٿي پنھنجي ’ساگر‘ کان، جيئون ٿا ڪيئن بِنا تُنھنجي،
ڪڏهن ٺاهيون، ڪڏهن ڊاهيون، سدائين پيار جي پنڌَ ۾.
§