خوشي ڪنھن هِڪڙي ڏِسا ۽ غم هن چؤطرف.
ديس پنھنجي ۾ پرين دُکم دُکم هن چؤطرف.
هي وقت ئي اهڙو آهي ڇا چئون چئه ڀلا،
منھنجا ئي آهن ڪِٿي رڳو، نيڻ نَم هن چؤطرف.
ياد تنھنجي ئي بچي آ، باقي ته ڪُجهه ناهي بچيو،
اکين جي ساري شھر جا، سپنا ڀَسم هن چؤطرف.
بم ڌماڪو ڪنھن ڪيو، هو رت رستن کي رڱيو،
انسانيت وئي ڌوڙ ٿي، چچريل چم هن چؤطرف.
وِک جيڏانھن ڀي وڌي ٿي، ايئن ٿو ڀاسي او ’ساگر‘
دَلدل ساري آ ڌرتي، زخم زخم هن چؤطرف.
§