ڪيڏي ڪَڙي آ، پو به پيئان پيو.
ڍُڪ ڍُڪ ڪري زندگي جيئان پيو.
او ڪَتيون! او ٽيڙو! رهجو ساکي،
ياد جي سولي تي روز سَجان پيو.
روز وقت ٿو وَڍَ نوان ڏي،
روز حِصن ۾ وِرهايو وڃان پيو.
پَل پَل پچي پِڄري پرينءَ لئه،
سِسڪي سِسڪي سِڪ سُمھان پيو.
اوهان پُڄاڻان ايئن پيو گهاريان،
روئان کِلان ۽ کِلان روئان پيو.
ڀلا ڪير ٿيندو مسيحا ها مُنھنجو،
چَھڪ چَھڪ ٿي روز چِڪان پيو.
جيئڻ به جھد ۽ جنگ آ ’ساگر‘
رهبو ته جيئڻ لئه وِڙهبو سوچيان پيو.
§