مان ۽ مُنهنجي تنهائي
رات به ڪنھن جي يادَ آئي،
خيالن جي کُوهه ۾،
ٻُڏندو رهيس ترندو رهيس،
رات به نِنڊ ڪانه آئي،
دَر دَريون کوليَ ڇڏيم،
چين پو ڀي ڪونه مِليم،
خيالنَ ۾ اڃان هُيس گُم سُم،
دُور ڪوئي آواز ٻُڌم،
سِڪ جو ڄَڻ ڪو ساز ٻُڌم،
چُوڙِين جيِ هُئي ڇَن ڇَن،
۽ پايَل جي هُئي ڇَم ڇَم،
ڇِرڪَ ڀَري ٿو اُٿان،
ڊوڙي دَر تي ٿو پهچان،
هيڏانھن هوڏانهن اِيئن ڏِسان پيو،
ڄَڻ ڪوئي چورَ هُجان،
ناڪام نظرُن ڪُجهه نه ڏِٺو،
ڪنن کاڌو هو شايد دوکو،
بيوَسي جي عالم ۾،
ٿِڙندو ٿاٻڙندو،
ڪمريَ ۾ داخل ٿيس،
منھنجو ئي انتظار هُيس،
مونکي ڏِسي هوءَ مُرڪي پئي،
ٻهَ لُڙڪ هاري ٻَک وِڌاسين،
بيڊ تي ليٽيِ پياسين،
مان ۽ منھنجي تنھائي.
§