عشق عجب آ تُنھنجي راهه.
وٺي هلين ٿو گڏ ويساهه.
هليو جو تُنھنجي چيچ پَڪڙي،
پُھتو وڃي سو مقتل گاهه.
تنھائي مون کي اُجاڙي ڇڏيندي،
ٻانھن ۾ پنھنجي ڏي پناهه.
جنھن پيار ٻيڙي ۾ تون ۽ مان،
سا پُھچي ڪِناري ٿئي واهه واهه.
عشق جي راهه ۾ جي ماريو ويئن،
سمجهه سجايو هي ٿيندو چاهه.
سڀ ڪو توکي لتاڙي لنگهندو،
او ’ساگر‘! نه پاڻ کي بنائي گاهه.
§