ايئن مِلي بي حجاب هُوءَ.
جيئن کُليل ڪو ڪتاب هُوءَ.
پَنو پَنو مون پڙهي ڏِٺو،
مُحبت کان محبت هر باب هُوءَ.
هُن جي نيڻن ۾ هِڪ دُنيا آهي،
ڪنھن شاعر جو آ خواب هُوءَ.
پيئڻ کان اڳ ٿيا خُمار طاري،
عجب آ ڪھڙو شراب هُوءَ.
هُن وار کُوليا وئي خوشبو پکڙي،
تازو ٽڙيل ڄڻ گُلاب هُوءَ.
هنج ۾ هُن جي سُڪون آ ڪيڏو،
الائي ته ڪھڙو آ ثواب هُوءَ.
’ساگر‘ يادُون ڪُجهه خط ڇڏي،
جيئڻ ڪري وئي عذاب هُوءَ.
§