اکيون
الائي ڪِٿ اُهي اکيون،
حياءَ سَنديون هُيون نَديون،
نه بيقراري هُئي منجهن،
نه تانگهه تڙپ ۾ لُڇيون،
پَر جوڀن جام کي جڏهن،
هو اتاوَليون پي پُر ٿيون،
۽ پيار جي خُمار ۾،
مَست ٿي اُٿيون ته پو،
زندگي جي ڪمانَ مان،
تيرَن جان پيون ڇُٽي،
۽ اوچتو ئي اوچتو،
خبر نه ڪا پَئي ۽ پو،
گهايَل پَسي پاڻ کي،
ڏِٺم ته جوڀن جا سمورا،
خواب آئينا اکين اندر،
ٽُٽَل پَکڙيل ئي مِليَم،
تِن ٽُٽَل ٽُڪرن ۾ اسين،
ٿا تير تِن نيڻ سندا،
وري به ڳولڻ چاهيون،
پر الائي ڪِٿ اُهي اکيون،
الائي ڪِٿ اُهي اکيون.
§