مونکي تنھنجي وارن جون ڇائون ٿيون گُهرجن.
اوهانجي اکين ۾ پناهُون ٿيون گُهرجن.
اڪيلائي سان گڏ گُذاريون گهڻو ٿم،
مونکي هاڻيَ تُنھنجي ئي ٻانھون ٿيون گهُرجن.
ٿوري زندگي ٿئي وِڃائي نه ويھي،
ڏي پيار مونکي وفائون ٿيون گُهرجن.
اوهان رِيءَ خِزائُن ته ڇانگي ڇڏيو آ،
اڙي بھار! تنھنجون گهٽائون ٿيون گُهرجن.
سڏي پاڻ ڏي ’مور‘ شرمايو هو تو،
حيا ۾ جُهڪيل سي نِگاهون ٿيون گهُرجن.
§