جڏهن کان هُجومن ڇڏيو آ لوڌَي، تڏهن کان تنھائي بڻي آ وارث.
اسانجي آجيان ڪئي انڌيرن، اوهانجي سُھائي بڻي آ وارث.
نه چاهه جو ڪو چنڊ اُڀريو، ستارا ڀاڳ جا ويا دَربدَر ٿي،
اکين جو اُڀ ڀي رهيو آ روڳي، دل جي اُداسي بڻي آ وارث.
تيز هوا جو لڳو هو جُهوٽو، خيال اُڏاڻا سُڪل ڪکَن جان،
صُلح جون سوچون رهيون اڌُوريون، اچي جُدائي بڻي آ وارث.
جڏهن جڏهن ڀي بند اکين مان، گهايل خواب جو رت ٽِمي ٿو،
ڇِرڪ ڀري جو اُٿي پَسان ٿو، رُڳي اُونداهي بڻي آ وارث.
نِراس صبوح، نِراس شامون، هر قدم ٿو نِراس موٽَي،
خدا ڀي شايد ڇڏيو وِساري، نڪو خُدائي بڻي آ وارث.
اڪيلو آهيان مايوس ناهيان، ٻاري رکيا ٿم دِيپ دَر تي،
ڪڏهن ته ڪوئي ايندو ’ساگر‘ آس اِهائي بڻي آ وارث.
§