لڳي ٿو مُوئن جو دَڙو ٿي رَهيو هان
اي چنڊ! ملئه جي پرين ته چئجان،
سَوا تُنھنجي هَر پَل اُداس آهيان،
نه بھارُن جي موسم کي ماڻي سگهيو هان،
نه ئي پاڻ کي مان سنڀالي سگهيو هان،
رُڳي اَجايَن خوابَن جي پويان،
صحرائُن ۾ پاڻ کي روليَ رَهيو هان،
اي چنڊ! ملئه جي پرينءَ ته چئجان.
جڏهن کان اَوِهين وڃين دُور ويٺا،
سُورن مٿان ڏئي وڃين سُور ويٺا،
تڏهن کان دِل جو دامَن چاڪَ آهي،
خوشي مُنھنجي هرڪا ٿي خاڪ آهي،
بيوَسي جي ڀاڪُر ۾ قيد آهيان،
اي چنڊَ! ملئه جي پرينءَ ته چئجان.
سوَا تُنهنجي سِينگار اُجڙي ويو آ،
عشق جي آتش ۾ سڀڪُجهه هاڻي،
لڳي ٿو سڙي رَکَ ٿي رَهيو آ،
تنھايَن جي ٻانھُن ۾ وجُود آ واڙيَل،
لڳي ٿو مُوئن جو دَڙو ٿي رَهيو هان،
اي چنڊَ! ملئه جي پرين ته چئجان،
اي چنڊَ! ملئه جي پرين ته چئجان.
§