شام جهڙي ڪُنوَار
تون شام جھڙي ڪُنوَار
۽ اِنڊلٺيِ رنگ سمورا،
تُنھنجي بدَن ۾ ڀريَل لڳن ٿا،
هي واسينگ وار ور ڏئي،
تُنھنجي ڳِلن تي پيا لَڙي،
تُنھنجا ڳِل وارن منجهان،
ايئن لڳن ٿا ڄَڻ،
چنڊَ لنگهي ڪَڪَرن منجھان،
تُنھنجا قاتل اِهي نيڻ ٻئي،
تيز تِيرَن کان لڳن ٿا،
چَپَ چوريَ ڪُجهه چيو تو،
چَپَ تُنھنجا گُلاب پَتيون،
تُنھنجو مُرڪڻ او مِٺي!
ڄَڻ دُور ڪو گُل هو کِليو،
او قاتل ادائُن جي مالڪه،
ويٺي ويٺي ڪنھن خيال ۾،
ڇِرڪ ڀري تون اُٿيئن،
ڇاتي تُنھنجي ايئن ڇُلڪِي،
جيئن تيز هوا جي جهوٽي تي،
لُڏَن گُل رابيل جا،
چيلھه ٿئي سنھڙي صفا،
ڇا حُسن توکي مِليو،
پر ٻُڌ! او چنچل ڇوڪريءَ،
تُون پنھنجون اِهي سمُوريون،
رنگتُون ۽ خوبصورتيون،
رَکَ سنڀالي تون پاڻ وٽ،
مون وَٽ تُنھنجي اهميت اِها آ،
رنگ به رنگي گُلن سان سجايَل،
هڪ خوبصورت گُلدستو آهين،
ڇو ته تو وَٽ پيار جي اهميت نه آ،
مُحبت مان تون ڄاڻين ڪِٿي،
تُنھنجي دِل پٿر جي آ.
تُنھنجي دِل پٿر جي آ.
§