يا تون اَچ، يا يادون کڻي وَڃ.
وِساريان نه وِسرين نه ايڏو وَڻي وَڃ.
اکيون اڃان هِن اٽڪِيل دَر ۾،
اوسيئڙي کي ڪو انت ڏئي وَڃ.
ايئن نه ٿي تون چنڊ جان اکين لئه،
ٻانھُن ۾ اَچ يا دُور هَلي وَڃ.
ڪڏهن ڀي نه هڪٻئي کي ماڻي سگهُون،
وِچ ۾ نه ايڏي وِڇوٽي رَکي وَڃ.
چوڙين جو ڇَڻڪو چئي ٿو ترس!
ترس نه اڃان آ رات سَکي وَڃ.
او زندگي! نه ماڻي سگهئين جي هُن کي،
خِزان ۾ سُڪل پَتيَ جان ڇَڻي وَڃ.
§