آب اکين مان جاري آهي،
لُڙڪن لارون،
اچ ڏِسيِ وَڃ.
تولهءِ مان تڙپيو آهيان،
سُڏڪا سارون،
اچ ڏِسيِ وَڃ.
هُوءَ ايندي مون ڏي ايندي ضرور،
پُور پَچارون،
اچ ڏِسيِ وَڃ.
تو بِن مون کي کائڻ لڳن ٿيون،
دَر ديوارون،
اچ ڏِسيِ وَڃ.
§
شاعري
پيار جي پنڌ ۾
ڪتاب ”پيار جي پنڌ ۾“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب شاعر، ليکڪ ۽ پبلشر مور ساگر جي شاعريءَ جو مجموعو آهي جنهن ۾ غزل، نظم ۽ وايون شامل آهن. مور ساگر سنڌ جي انهن نوجوان چند آڱرين تي ڳڻڻ جيترن شاعرن مان آهي، جنهن پنهنجي انداز، نموني ۽ شاعري ۾ نون تشبيعن ۽ استعارن جي استعمال سان هڪ نئين سڃاڻپ ۽ الڳ مقام ٺاهيو آهي. مور ساگر آهي به مور ماڻهو، سچو کرو ۽ سنڌ دوست. سنڌ سلامت سٿ سان ويجهڙائپ ڪري ساڻس حيدرآباد ۾ ملاقاتون ٿينديون آهن جن ۾ ڪچهري جو موضوع سنڌي ادب ۽ شاعري ئي هوندا آهن.
- 4.5/5.0
- 2087
- 638
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مور ساگر
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪتاب جا حق ۽ واسطا شاعر وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- پبلشر پاران
- روز آسن جا ڏيئا ٻاريون ٿا
- بندگي جا سڀ رنگ دل ۾ ئي ڏسي سگهجن ٿا
- شاعري پيار جو سڏ آهي
- غزل
- پٿرن جي جهان ۾ رهون ٿا.
- هٿن کان اسانجي هو پري هو گُلاب.
- نه تون آئين نه تو بِن سَري ڪي پَل ٻه.
- تون مليئن مونکي مِلي ويا، زندگي جا رنگ سڀ.
- اکين اوسيئڙو تَن ۾ تاتَ.
- تَتَل ڏينھن ۾ گهاٽي ڇانوَ جھڙو، او مُنھنجي مِٺي تُنھنجي وارَن جو ساٿ.
- پاڻ سَجائي آ پھتي مون وَٽ.
- يادون، اڪيلائي، مان ۽ ماٺَ.
- جڏهن کان هُجومن ڇڏيو آ لوڌَي، تڏهن کان تنھائي بڻي آ وارث.
- او زندگي! تُنھنجا، رَنگين رُوپ.
- پيار ۾ دُوري ناهي رواج.
- ڏي جام تي جام ٺاهي سَکي اَڄ.
- يا تون اَچ، يا يادون کڻي وَڃ.
- اچين ته ساهه جي سُڏڪن ۾ اَچ.
- جي ڪيان تعريف تُنھنجي، ڪِيئن ڪيان ڪھڙي طرح.
- ڏِسي هوءَ ڦِرندڙ هوائُن جو رُخ.
- نه راجا نه راڻي گُهري ٿي سنڌ.
- اکين سان اکيون مِلائي ڇَڏ!
- لُڙڪ لُڙڪ ٿي ٺھي ٿو سمنڊ.
- جڳ ۾ جيئڻ لئه جُرعتون سانڍ!
- سمنڊ جيڏي سِڪ مان لِکيو آهي ڪاغذ.
- بيرَنگ زندگي ۾ رَنگ ڀر!
- وِڇائي نيڻ ويٺا آهيون، سدائين پيار جي پنڌَ ۾.
- پيار ايڏي پائي نه ڊوڙ.
- تنھنجو مونسان مُرڪي مِلڻ، آ وڏو مون لئه اعزاز.
- جو واهَڙ جان هو وَهَندو شخص.
- هڪ ڌرتيءَ جو ڪُجهه آهي قرض.
- ٿا نِنڊ ڦِٽائن يادُون ۽ خط.
- شھر! مان ٿو هلان هاڻَي، خداحافظ خداحافظ.
- اَچ مُرڪي مِلون او مُنھنجي مِٺي! پوءِ ڪيون الوداع.
- تلاش ڪندي خوشيءَ جو سُراغ.
- خوشي ڪنھن هِڪڙي ڏِسا ۽ غم هن چؤطرف.
- عشق واسينگ وانگي ونگيندئي، ٻاهر نه ڪڍجان ڪائي ٻاڦَ.
- سر اڏيءَ تي آهي عشق.
- پرينءَ پھرين پنھنجي نِگاهُن کي روڪ.
- ڪيسين عشق اسانکي ساڙي ڪندين رَک!
- ڪيئن چوَين ٿو آهي خواب، جيوَن سارو آهي جَنگ.
- دِل جي دُنيا اُجڙڻ کان اڳ.
- سُونھن سودي ڪيئن سگھندين، حُسن جو ڇا ڏيندين اگهه.
- جذبن جي جهلي چِيچَ مان، ٽوڙي هلي وئين سڀئي سَڱ.
- جِسم گهر ۾ نيڻ سفر ۾.
- اکين سان جڏهن مِلن ٿيون اکيون.
- تون آهين مان آهيان ڄڻ.
- دڳ دڳ ڪيڏو آهيان ڊوڙيو.
- عشق عجب آ تُنھنجي راهه.
- جو روز پڙهان سو ڪتاب ٿي پئه.
- زندگي آ، سگريٽ سَستو ناهي، جو اَڌ پيتو اُڇلائجي.
- ڪُجهه ته خوشيون آڻ وقت.
- رهياسين دُنيا کان سدا بي خبر.
- اسان هئا جِن کي گُلاب ارپيا.
- يادُن جا طُوفان اُٿن ٿا، تون جو ناهين مُنھنجي ڀر ۾.
- رڳو سراب ويڙهي رهيا هِن.
- ڪيڏي ڪَڙي آ، پو به پيئان پيو.
- ايئن مِلي بي حجاب هُوءَ.
- مان نِراس ناهيان او مُنھنجي مِٺي!
- زندگي جي آرسي اکين جي اندر ٽُٽِي پئي آ.
- آ جيون هي پنھنجو پيارا اُملھه.
- دِل بَري* ناهي اڃان هي غم کان.
- جڏهن به چنڊ ٿا ڏِسون، پرين توکي ٿا ساريون.
- توکي حال دِل جو ٻُڌايان يا نه؟
- جِيون جو سفر اُداسي ٿو آڇي.
- زندگيءَ جي ڊوڙ ۾، هرڪو اڳتي پيو وڃي.
- شاعر ٿي ساحر نه ٿي.
- مايوسي کان پاسو ڪرڻ مون سِکيو آ.
- روز ٺَھون ۽ وري ڊَهون ٿا سَکي!
- منھنجا شوق عذابن ۾ آهن.
- سُقراط بنجي ڪريو بغاوت.
- اکين جا اِشارا نه سمجهي سگهيا.
- ڪاش جيڪر تُنھنجي اک جو لُڙڪ ٿيان.
- جڏهن جيءُ جُدائي جلائڻ لڳي ٿي.
- جفائون جفائون سارو جڳ جفائون.
- محبت آ بقا اسان لاءِ ساٿي.
- نه مونکي ڏِنا تو گُلابن جا تحفا.
- پيار ڇو ڪمزور ٿيندو ٿو وڃي.
- مونکي تنھنجي وارن جون ڇائون ٿيون گُهرجن.
- توکي ساريَ جانان!
- ياد تُنھنجي رُوئاڙي ٿي، توڏَي هر هر تڏهن ٿو اچان.
- توڻي هِن رَتاوان پرين پيرَ پنھنجا.
- نِنڊ جو آ بار اکين تي.
- سچ ٻُڌائي ڪنھن کي تون چاهين ٿو مور!
- ڪير هُن کي چئي،
- نظم
- ديس جو ڪيڏارو
- آءُ ته اڄ کان هڪ ٿي وڃُون
- لڳي ٿو مُوئن جو دَڙو ٿي رَهيو هان
- ڪِرڻا سِج جا
- شام جهڙي ڪُنوَار
- تُنھنجو آهي ايمان پئسو ئي پئسو
- مان ۽ مُنهنجي تنهائي
- هِتي بيوَسَن جو گُذر نه آ
- فراموشي
- هوءَ جا ماري وئي
- ڪو مورَ وري ماريو ويو
- ڪونه جُهڪيا
- توکان پَريَ جو آهيان
- اکيون
- رُڳو ئي دَردَ جون گهڙيون
- اوَهان جي پُڄاڻان
- وايون
- سنڌوءَ جي ڪَپن تي،
- صبوح جي سُرهاڻ ۾،
- سڀ رَنگ سھيڙي پيارَ جا پرين،
- سامھون اچي ويھه،
- نيڻ برسي پيا منھنجا،
- پيار جا گهٽجي ويندا سِلسلا،
- گوريِ تنھنجي چوٽيءَ ۾،
- اکين جي اُڀ تي لُڙڪن جون لارون،
- منھنجي نيڻن جو ڪتاب،
- مِٺا تون وري آ،
- تنھنجا هٿ مھندي رَتل،
- ڪاش جي تون مِلي پوَين،
- وِک وِک تي عذاب ڀوڳيا ٿم،
- ساري هي زندگي،
- عڪس تنھنجا ٿا رَهن،
- ساگر جھڙو پنھنجو پيار،
- آب اکين مان جاري آهي،
- هر پَل توکي ساريان ٿو،
- چُھٽي پئي ڳِلن تي،
- ڪيڏو درد سمايل آهي،
- ڏِٺي ڏينهن ٿيا،
- نيڻن جي خوابن ۾،
- اڱڻ، مان ۽ چنڊ،
- برسات وَسي ٿي،
- اچ ته مِلون،
- تنهنجي مُرڪن جي،
- اکڙين جا بند سڀ،
- ڌار ڪوئي ٿي ويو،
- بيڪ ٽائٽل
لُڙڪن لارون،
اچ ڏِسيِ وَڃ.
تولهءِ مان تڙپيو آهيان،
سُڏڪا سارون،
اچ ڏِسيِ وَڃ.
هُوءَ ايندي مون ڏي ايندي ضرور،
پُور پَچارون،
اچ ڏِسيِ وَڃ.
تو بِن مون کي کائڻ لڳن ٿيون،
دَر ديوارون،
اچ ڏِسيِ وَڃ.
§