شھر! مان ٿو هلان هاڻَي، خداحافظ خداحافظ.
ڳوٺ جي تانگهه پئي تاڻَي، خداحافظ خداحافظ.
وقت ورتاءُ هِن ڀيري، ڪيو مونسان آهي اهڙو،
سُڪل پَن واءُ جيئن ڇاڻَي، خداحافظ خداحافظ.
هِتي هر پھر شِيشَي جان، چُڀي ٿو دِل جي پيرن ۾،
ناهي ڪو چين ڪنھن ٽاڻَي، خداحافظ خداحافظ.
صبح جي هِير ٿڌڙي ۾، پرين خوشبوءِ تُنھنجي تَن جي،
مون ڏي ٿو روز واءُ آڻَي، خداحافظ خداحافظ.
وڍَن تي وڍَ ڏِنا سڀني، نه مسيحائي ڪئي ڪنھن ڀي،
نٿو ڪو دردَ دِل ڄاڻَي، خداحافظ خداحافظ.
سَکي! هِن زردَ موسم ۾، قسم آ سُونھن تُنھنجي جو،
سوا تو جيءَ ڄڻ گهاڻَي، خداحافظ خداحافظ.
§