تون مليئن مونکي مِلي ويا، زندگي جا رنگ سڀ.
وقت ڀريا جهول منھنجي ۾، خوشي جا رنگ سڀ.
تو جو ٻانھن ۾ سُمھاريو مئڪدو وِسري وِيَم،
تنھنجي نيڻن ۾ ڏِٺا مون، مئڪشي جا رنگ سڀ.
جيئن سنڌو جي ڪِناري تي هُجي ڪو شام منظر،
ڳل تي هاريل هئا ايئن، تنھنجي مِٺي جا رنگ سڀ.
ڪو مُسافر هو مِليو، منزل کان هو جو بيخبر،
مون ڏِٺا تنھن جي اکين ۾، بيوسي جا رنگ سڀ.
وار هئا تُنھنجا کُليل، ۽ مون لِکيو ويٺي غزل،
مھڪ زُلفن جي ۾ مھڪيا، شاعري جا رنگ سڀ.
ڪنھن به مندر، ۽ نه مسجد، ها مگر ڪنھن دِل اندر،
مون ڏِٺا هُئا اي خُدايا! بندگي جا رنگ سڀ.
تُنھنجي نيڻن جي اُجاڳن جو قسم ’ساگر‘ ڏِٺا،
تُنھنجي جوڀن ۾ سمايل، عاشقي جا رنگ سڀ.
§