دڳ دڳ ڪيڏو آهيان ڊوڙيو.
مون وَستي وَستي واهِڻ ووڙيو.
آسمان تي پُھچ هجي ها جيڪر،
پُڇان ها خدايا! ڇو ٿَم لوڙيو.
ڪچَي گهڙي جان زندگيءَ جي چَڪَ تي،
قسمت جي ڪُنڀر آ ٽوڙيو جوڙيو.
چئه پرين! ته هي انتھا ناهي،
تو ٻار جو رانديڪو سمجهي ٽوڙيو.
ڪُجهه به صفائي ۾ نه بچيو هو جڏهن،
مون زمين ۾ پنھنجي نظرن کي کوڙيو.
چئه ’ساگر‘ ٻيو ڇا مان ڪيان ها،
وڻ هو ڀروسو تو پَن جان روڙيو.
§