زندگي جي آرسي اکين جي اندر ٽُٽِي پئي آ.
آباد هئي دِل جي دُنيا ڪنھن جي ڪاڻ لُٽي پئي آ.
واري جا گهر ٿيا ثابت، سپنا جيڪي ڏِٺا هئا مون،
زندگي ايئن لڳڻ لڳي آ، ڄڻ ڦاهي گهاٽ گُهٽي پئي آ.
آخري ڀيرو موڪلائڻ مھل، ڪُجهه ڏيئي وئي هوئين،
ڳِل پڌر تي چُمي سا تُنھنجي، گُل وانگي ڦُٽي پئي آ.
ڀلي تون پنھنجي رِشتي جا راز سنڀالي رک پاڻ وٽ،
مگر تنھنجي چھري تي ويڙهيل نقاب جي ڳنڍ ڇُٽي پئي.
ڪيڏو خُود کي سميٽيو هو مون، وِکرڻ کان اڳ هوائن ۾،
ڇا ڪجي جو ياد هُن جي، دِل تي بارش جان وُٺي پئي آ.
جيون جا سڀ سوڙها پيچرا، پار پئي مان پھتس ليڪن،
ها پر ڇا ڪجي جو ’ساگر‘ قِسمت ئي پنھنجي کُٽي پئي آ.
§