تَتَل ڏينھن ۾ گهاٽي ڇانوَ جھڙو، او مُنھنجي مِٺي تُنھنجي وارَن جو ساٿ.
درياءَ جي وِچ ۾ ٻُڏندل ٻيڙيءَ کي، مِلي وِيو هُجي ڄڻ ڪِنارن جو ساٿ.
مُسِلسِل تنھائي جي ڀاڪُر ۾ رَهندي، ڀريا پير زندگي جڏهن خودڪشي ڏي،
ٻانھون پکيڙي تو روڪيو هو مُونکي، جنت جي مِليو ڄڻ نظارن جو ساٿ.
هٿن ۾ کڻي، اکين تي رَکي، چَپَن سان ڇُھيو تو زندهه ٿي پـيَس مان،
پَن ڇَڻ جي پھر جھڙي جِيوَن کي، مِلي ويو هُجي ڄڻ بھارن جو ساٿ.
ايامَن کان اوسيئڙي ۾ پيون جاڳن، اکيون اسانجون سُتيون هي ناهِن،
کُليل دَر دِل جو اَچ اُڪري تون، نه گهُرجي مونکي ٻي سھارَن جو ساٿ.
سرابَن جي پويان پياسَي هرڻ جان، سموري حياتي ڊوڙندو رهيس مان،
مگر نه ماڻي سگهيو هي جِيوَن، ڪڏهن ڪِٿي ڪو قرارن جو ساٿ.
جڏهن به خود کي ٺاهيوسين ’ساگر‘ وقت اسانکي ڊاهي آ گُذريو،
ڊَهي ڊَهي به ٺَهي سگهُون ٿا، پرينءَ جي هُجي تو پارَن جو ساٿ.
§