هٿن کان اسانجي هو پري هو گُلاب.
تنھن کي نه ماڻين سگهيو ڪوئي خواب.
عجب آ تون ئي نه سمجهي سگهيو آن،
ورنه هي چھرو ته کُليل هو ڪتاب.
شِيشا نه رستن تي پکيڙيو او لوڪو!
گُناهن کان پو آ گُذرندو ثواب.
مان پياڪ ناهيان پر پيئڻ ٿو چاهيان،
پيارين جي پنھنجي جوڀن جو شراب.
ڪڏهن ته خوشين جو سبب ٿي پئه تون،
ٿي اکين ۾ سدائين رهيو آهين آب.
’ساگر‘ تو سواءِ اڪيلو رهيو هان،
توڻي جو اڪيلائي وڏو آ عذاب.
§