رهياسين دُنيا کان سدا بي خبر.
جڏهن کان پرين تُنھنجي ٿياسين نظر.
جڏهن کان هِتان تون هلي آن وئي،
گُذاريم سڀئي زهر جھڙا پھر.
ايڏي به دوري مُناسب نه آهي،
ايڏو به ڪنھن سان ڪجي نه قھر.
جيوَن سندو سِج لھڻ کان پوءِ،
ڇا ٿي پيو جي ڪيو تو قدر.
هي نيڻ وَسيا ته پوءِ ڏِسجان،
لُڙڪ لُڙڪ ٿي ويندو لھر.
سرابن پويان تون ڇو وڃين،
زندگي آ پيارا پرين مختصر.
جڏهن ڀي تون چاهين هليو اچجان،
هوندو مُنتظر تولئه تُنھنجو ’ساگر‘
§