روز ٺَھون ۽ وري ڊَهون ٿا سَکي!
تو پُڇو آ ته ڪيئن جيئون ٿا سَکي!
ڇو ٻاهر ڳولڻ تون آن نِڪتي،
تُنھنجي نيڻن منجهه رَهون ٿا سَکي!
مُرڪن جي مُند ۾ الائي ڇو اسين،
لُڙڪ ٿي اک مان وَهون ٿا سَکي!
صدين جي صدا ڄڻ ٿي ٿا وَڃون،
نيڻ توڏي جڏهن کڻون ٿا سَکي!
جبر تي صبر جي عادت ٿي وئي آ،
ڪنھن کي نه ڪُجهه چئون ٿا سَکي!
§