ديس جو ڪيڏارو
ڇا ڇا مان ٻُڌايان توکي پرين!
ڇا ڇا هي ديس ٿي ويو آ،
هِت وِک وِک تي هِن ڪاوا اُڀا،
هي ديس لڳي ٿو مقتل گاهه،
پيو رَت اوڳاڇي رَستن تي،
هر گهڙي لڳي ٿو گهايل آ،
هي ڌرتي به ٿي وئي سوڙهي آ،
هِت گهُٽجڻ لڳو آ هرڪو ساهه،
لُٽيل لڳي ٿو هر چهرو
هر حياتي لڳي ٿو ڇوري آ،
ڇا ڇا مان ٻُڌايا توکي پرين!
دَردَ تي دَردَ هيِ سَھُون به ڪيئن،
هر دَردَ به ٿي ويو ٻيڻو آ،
رهي ماٺَ آخر رهَون به ڪيئن،
جو ديس اسانجو پيارو هو،
جو ديس ڀٽائي سارو هو،
سو ديس الائي ڪيڏانهن ويو،
جِت روز صبح جو دَرين مان
ديدار آڇيا ويندا هئا،
مَھڪِيل زُلفن جي خوشبوءِ کڻي،
سِج جا ڪِرڻا ايندا هئا،
۽ سَنديس پريت جو ڏيندا هئا،
اڄ ديس هي بدليل پيو ڀاسي،
هر گهٽي اُداسي ٿي آڇي،
هر چؤنڪ جي زبان بند آهي،
هر دَر دَر جو آ ڪنڌ جُهڪيل،
معصوم صدائون آهن گُهٽيل،
هر موڙ مَٿي ڪو گُل چِٿيل،
ڪا چِيخ هوا ۾ اُڏري آ،
پيو دَردَ هي ڊوڙي رستن تي،
پيو خون وَهي ٿو گٽرن ۾،
هي ديس رتو رَت سارو آ،
ڇا ڇا مان ٻُڌايان توکي پرين!
ڇا ڇا مان ٻُڌايان توکي پرين!.
§