اسان هئا جِن کي گُلاب ارپيا.
اُنھن اسان کي عذاب ارپيا.
مِلي نه ڪائي تعبير مونکي،
رُڳو ئي قسمت خواب ارپيا.
پُڇيو مون دِل کان پريم ڇا هي،
لُڙڪن لڙي هئا جواب ارپيا.
جڏهن به گُذريس مئڪدي مان،
رِندن هئا مونکي شراب ارپيا.
چاهيو مون هُن کي پرکڻ هو پر،
هُن پي هميشه نقاب ارپيا.
اي چنڊ! ملئه جي پرين ته چئجان،
’ساگر‘ پي تولاءِ آداب ارپيا.
§