مان نِراس ناهيان او مُنھنجي مِٺي!
ڪو دَردَ آ جو حدون ويو آ ٽپي.
ڪو دَردَ ٿو ماڻھو کي ٺاهي ڇڏي،
ڪو دَردَ ٿو پاڻ سان وڃي گڏ وٺي.
مڃيَم غم خوشي ٻئي تُنھنجا حِصا،
او زندگي! ٻُڌائي ڪِٿي آ خوشي.
هي ماڻھو جي دِل آ يا آهي پٿر،
دَردَ هي ڪيڏا وڃي ٿي سَھي.
جيڏانھن به وڌيا پيرَ زخمي ٿيا،
ڪير آ جو راهُن ۾ ويو شِيشا رکي.
هُن ايڏي ته آتش ڀري آ ڇڏي،
ها هي زندگي مَچ ۾ سگهي ٿي نچي.
صليب تي ’ساگر‘ هئي هِڪ زندگي،
هِڪ زندگي تُنھنجي اکين ۾ ڏِٺي.
§