زندگي آ، سگريٽ سَستو ناهي، جو اَڌ پيتو اُڇلائجي.
پيار آ، پھريل وڳو هي ناهي، جو روز پيو بدلائجي.
تون جو نه آئينءَ تولئه ترسي، ترسي نيٺ هليو هي ويندو.
جوڀن آ سانوڻ رُت جيئن تنھن کي ڪيئن ترسائجي.
ساري ٿي سڏي ٿي لُڇي تڙپي ۽ روئي ٿي،
دِل آ، ڪو ٻار ننڍڙو ناهي جو کڻي پرچائجي.
هو سمنڊ آ ۽ هي قطرو روز وڃي ٿو ملي سمنڊ ۾،
قطرو آ، ڪڏهن لھر نه ٿيندو، ڪيئن تنھن کي سمجهائجي.
تُنھنجي اچڻ سان عيد ٿئي تنھنجي وَڃڻ سان ايئن لڳي،
ماتم آ ڄڻ ڏهين محرم، چئه ڪيئن خوشي ملھائجي.
هو جي نٿو چاهي ڀلي نه چاهي ڇا ٿي پيو!
عشق آ ’ساگر‘ وٺڻ نه گهُرجي، سڀ ڪُجهه ڀلي لُٽائجي.
§