آءُ ته اڄ کان هڪ ٿي وڃُون
اي ڪاش جي تون مِلي پوَين،
پوءِ هي زِندگي ڏِسجان پرين،
گُلابن جي مُکڙين جيئان مَھَڪندي،
۽ پيار پنهنجو پوءِ ڏِسجان پرين،
مَهندي جي هُڳاءُ ۾ واسجيِ،
گهٽي گهٽي ۽ گهرگهر ۾،
فِضائُن سان گڏجي ويندي ڦھلجي،
۽ صبح سمورا پنهنجي زندگي جا،
ماڪ ۾ وِهنتَل اُجرا ئي هوندا،
شامون به پنهنجون رنگين هونديون،
سينگاريل سُھاڳ رات جي سيج وانگيان،
چانڊوڪِيون اچي پو پنهنجا پير چُمنديون،
۽ سمندر جو لھَرون پنهنجا گيت چونديون،
آءُ ته اَڄ کان هِڪ ٿي وڃُون،
آءُ ته اَڄ کان هِڪ ٿي وڃُون
§