هڪ ڌرتيءَ جو ڪُجهه آهي قرض.
ٻيو سرتيءَ! ڇڏيو ٿئي وڌائي قرض.
اُماس راتين ۾ اچين ٿي مون وٽ،
سگهندس ڪيئن هي لاهي قرض.
هي بُوسا، هي ڀاڪُر، هي پيار تُنھنجو،
مٿان مون ڇڏي ٿو وَسائي قرض.
سڀ ڪُجهه پنھنجو ڏئي پو ڀي،
چئين ٿي ’پيار آ ناهي قرض‘.
’ايئن تون ياد رهين ٿو‘ چيائين،
’جيئن ڪو ڪنھنجو راهي قرض.
توکي ڏِنم ڇا، اوسيئڙو ۽ آسرا،
چئه ڪيئن سگهان مان چُڪائي قرض.
§