ڪيئن چوَين ٿو آهي خواب، جيوَن سارو آهي جَنگ.
ڪوئي کٽي ٿو ڪو هاري ٿو، هر ڪنھن پنھنجو آهي ڍَنگ.
گُل سان آهي جيئن خوشبوءِ، درياءَ سان آ لھر جيئن،
مان چاهيان ايئن هَلي ڪو، مُرڪي هرپَل مُنھنجي سَنگ.
ڇير جو ڇمڪو ناهي ڪِٿ ڀي، آهي چؤڏِس خالي ٻاٽ،
ڇا ٿيو توکي ديس اسانجا! ڪيڏانھن ويا سڀ تُنھنجا رَنگ.
بارشن برسڻ ڇڏيو پر سمنڊ ٻوڙي ويو شھر سڄو،
ڪين ڪَٿي ڪو آهي سگهيو، هِن دَردَ جو آهي ڪھڙو دَنگ.
حادثه، حادثه، هرپل آهن، غم جو آهي سفر ڊِگهو،
روز وِڇوڙو روز ئي نوحا، چاهت جو ڪو ناهي چَنگ.
حق تي هلندي جڏهن به ’ساگر‘ جنگ جوٽي مون آهي صنم!
ڪو نه روڪي ڇو سگهيا هئا، تُنھنجي وارن جا هي وَنگ.
§