نه تون آئين نه تو بِن سَري ڪي پَل ٻه.
آ دُکندي رَهي دِل نه ٺَري کي پَل ٻه.
وِسارڻ جا وَس ڪيا هئا مون ليڪن،
ياد تنھنجي مگر نه وِسري ڪي پَل ٻه.
هي اکيون اسانجون اڃا هِن دَر ۾،
هوءَ اچڻ جو چئي نه وَري ڪي پَل ٻه.
تو جڏهن موڪلايو مون ايئن ڀانيو،
مان ويو هُجان ڄڻ مَري ڪي پَل ٻه.
گڏجي گهار ڪُجهه گهڙيون ئي صحي،
وڃي موت مٿان مون ٽَري ڪي پَل ٻه.
مان ’ميھار‘ ٿيان، تون به ’سھڻي‘ ٿي،
اچ تار درياءَ مان تَري ڪي پَل ٻه.
§