صبوح جي سُرهاڻ ۾،
شام لالاڻ ۾،
پاڻ مِلنداسين.
ڀَنوَرا ٿي گُلڙن مٿان،
سرنھَن پِيلاڻ ۾،
پاڻ مِلنداسين.
اَچجائين تُون لوڪَ سُتي،
چنڊَ چانڊاڻ ۾،
پاڻ مِلنداسين.
تُون ’سُونھَن‘ ۽ مان ’ساگر‘،
مَستي مھراڻ ۾،
پاڻ مِلنداسين.
§
شاعري
پيار جي پنڌ ۾
ڪتاب ”پيار جي پنڌ ۾“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب شاعر، ليکڪ ۽ پبلشر مور ساگر جي شاعريءَ جو مجموعو آهي جنهن ۾ غزل، نظم ۽ وايون شامل آهن. مور ساگر سنڌ جي انهن نوجوان چند آڱرين تي ڳڻڻ جيترن شاعرن مان آهي، جنهن پنهنجي انداز، نموني ۽ شاعري ۾ نون تشبيعن ۽ استعارن جي استعمال سان هڪ نئين سڃاڻپ ۽ الڳ مقام ٺاهيو آهي. مور ساگر آهي به مور ماڻهو، سچو کرو ۽ سنڌ دوست. سنڌ سلامت سٿ سان ويجهڙائپ ڪري ساڻس حيدرآباد ۾ ملاقاتون ٿينديون آهن جن ۾ ڪچهري جو موضوع سنڌي ادب ۽ شاعري ئي هوندا آهن.
- 4.5/5.0
- 2087
- 638
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مور ساگر
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪتاب جا حق ۽ واسطا شاعر وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- پبلشر پاران
- روز آسن جا ڏيئا ٻاريون ٿا
- بندگي جا سڀ رنگ دل ۾ ئي ڏسي سگهجن ٿا
- شاعري پيار جو سڏ آهي
- غزل
- پٿرن جي جهان ۾ رهون ٿا.
- هٿن کان اسانجي هو پري هو گُلاب.
- نه تون آئين نه تو بِن سَري ڪي پَل ٻه.
- تون مليئن مونکي مِلي ويا، زندگي جا رنگ سڀ.
- اکين اوسيئڙو تَن ۾ تاتَ.
- تَتَل ڏينھن ۾ گهاٽي ڇانوَ جھڙو، او مُنھنجي مِٺي تُنھنجي وارَن جو ساٿ.
- پاڻ سَجائي آ پھتي مون وَٽ.
- يادون، اڪيلائي، مان ۽ ماٺَ.
- جڏهن کان هُجومن ڇڏيو آ لوڌَي، تڏهن کان تنھائي بڻي آ وارث.
- او زندگي! تُنھنجا، رَنگين رُوپ.
- پيار ۾ دُوري ناهي رواج.
- ڏي جام تي جام ٺاهي سَکي اَڄ.
- يا تون اَچ، يا يادون کڻي وَڃ.
- اچين ته ساهه جي سُڏڪن ۾ اَچ.
- جي ڪيان تعريف تُنھنجي، ڪِيئن ڪيان ڪھڙي طرح.
- ڏِسي هوءَ ڦِرندڙ هوائُن جو رُخ.
- نه راجا نه راڻي گُهري ٿي سنڌ.
- اکين سان اکيون مِلائي ڇَڏ!
- لُڙڪ لُڙڪ ٿي ٺھي ٿو سمنڊ.
- جڳ ۾ جيئڻ لئه جُرعتون سانڍ!
- سمنڊ جيڏي سِڪ مان لِکيو آهي ڪاغذ.
- بيرَنگ زندگي ۾ رَنگ ڀر!
- وِڇائي نيڻ ويٺا آهيون، سدائين پيار جي پنڌَ ۾.
- پيار ايڏي پائي نه ڊوڙ.
- تنھنجو مونسان مُرڪي مِلڻ، آ وڏو مون لئه اعزاز.
- جو واهَڙ جان هو وَهَندو شخص.
- هڪ ڌرتيءَ جو ڪُجهه آهي قرض.
- ٿا نِنڊ ڦِٽائن يادُون ۽ خط.
- شھر! مان ٿو هلان هاڻَي، خداحافظ خداحافظ.
- اَچ مُرڪي مِلون او مُنھنجي مِٺي! پوءِ ڪيون الوداع.
- تلاش ڪندي خوشيءَ جو سُراغ.
- خوشي ڪنھن هِڪڙي ڏِسا ۽ غم هن چؤطرف.
- عشق واسينگ وانگي ونگيندئي، ٻاهر نه ڪڍجان ڪائي ٻاڦَ.
- سر اڏيءَ تي آهي عشق.
- پرينءَ پھرين پنھنجي نِگاهُن کي روڪ.
- ڪيسين عشق اسانکي ساڙي ڪندين رَک!
- ڪيئن چوَين ٿو آهي خواب، جيوَن سارو آهي جَنگ.
- دِل جي دُنيا اُجڙڻ کان اڳ.
- سُونھن سودي ڪيئن سگھندين، حُسن جو ڇا ڏيندين اگهه.
- جذبن جي جهلي چِيچَ مان، ٽوڙي هلي وئين سڀئي سَڱ.
- جِسم گهر ۾ نيڻ سفر ۾.
- اکين سان جڏهن مِلن ٿيون اکيون.
- تون آهين مان آهيان ڄڻ.
- دڳ دڳ ڪيڏو آهيان ڊوڙيو.
- عشق عجب آ تُنھنجي راهه.
- جو روز پڙهان سو ڪتاب ٿي پئه.
- زندگي آ، سگريٽ سَستو ناهي، جو اَڌ پيتو اُڇلائجي.
- ڪُجهه ته خوشيون آڻ وقت.
- رهياسين دُنيا کان سدا بي خبر.
- اسان هئا جِن کي گُلاب ارپيا.
- يادُن جا طُوفان اُٿن ٿا، تون جو ناهين مُنھنجي ڀر ۾.
- رڳو سراب ويڙهي رهيا هِن.
- ڪيڏي ڪَڙي آ، پو به پيئان پيو.
- ايئن مِلي بي حجاب هُوءَ.
- مان نِراس ناهيان او مُنھنجي مِٺي!
- زندگي جي آرسي اکين جي اندر ٽُٽِي پئي آ.
- آ جيون هي پنھنجو پيارا اُملھه.
- دِل بَري* ناهي اڃان هي غم کان.
- جڏهن به چنڊ ٿا ڏِسون، پرين توکي ٿا ساريون.
- توکي حال دِل جو ٻُڌايان يا نه؟
- جِيون جو سفر اُداسي ٿو آڇي.
- زندگيءَ جي ڊوڙ ۾، هرڪو اڳتي پيو وڃي.
- شاعر ٿي ساحر نه ٿي.
- مايوسي کان پاسو ڪرڻ مون سِکيو آ.
- روز ٺَھون ۽ وري ڊَهون ٿا سَکي!
- منھنجا شوق عذابن ۾ آهن.
- سُقراط بنجي ڪريو بغاوت.
- اکين جا اِشارا نه سمجهي سگهيا.
- ڪاش جيڪر تُنھنجي اک جو لُڙڪ ٿيان.
- جڏهن جيءُ جُدائي جلائڻ لڳي ٿي.
- جفائون جفائون سارو جڳ جفائون.
- محبت آ بقا اسان لاءِ ساٿي.
- نه مونکي ڏِنا تو گُلابن جا تحفا.
- پيار ڇو ڪمزور ٿيندو ٿو وڃي.
- مونکي تنھنجي وارن جون ڇائون ٿيون گُهرجن.
- توکي ساريَ جانان!
- ياد تُنھنجي رُوئاڙي ٿي، توڏَي هر هر تڏهن ٿو اچان.
- توڻي هِن رَتاوان پرين پيرَ پنھنجا.
- نِنڊ جو آ بار اکين تي.
- سچ ٻُڌائي ڪنھن کي تون چاهين ٿو مور!
- ڪير هُن کي چئي،
- نظم
- ديس جو ڪيڏارو
- آءُ ته اڄ کان هڪ ٿي وڃُون
- لڳي ٿو مُوئن جو دَڙو ٿي رَهيو هان
- ڪِرڻا سِج جا
- شام جهڙي ڪُنوَار
- تُنھنجو آهي ايمان پئسو ئي پئسو
- مان ۽ مُنهنجي تنهائي
- هِتي بيوَسَن جو گُذر نه آ
- فراموشي
- هوءَ جا ماري وئي
- ڪو مورَ وري ماريو ويو
- ڪونه جُهڪيا
- توکان پَريَ جو آهيان
- اکيون
- رُڳو ئي دَردَ جون گهڙيون
- اوَهان جي پُڄاڻان
- وايون
- سنڌوءَ جي ڪَپن تي،
- صبوح جي سُرهاڻ ۾،
- سڀ رَنگ سھيڙي پيارَ جا پرين،
- سامھون اچي ويھه،
- نيڻ برسي پيا منھنجا،
- پيار جا گهٽجي ويندا سِلسلا،
- گوريِ تنھنجي چوٽيءَ ۾،
- اکين جي اُڀ تي لُڙڪن جون لارون،
- منھنجي نيڻن جو ڪتاب،
- مِٺا تون وري آ،
- تنھنجا هٿ مھندي رَتل،
- ڪاش جي تون مِلي پوَين،
- وِک وِک تي عذاب ڀوڳيا ٿم،
- ساري هي زندگي،
- عڪس تنھنجا ٿا رَهن،
- ساگر جھڙو پنھنجو پيار،
- آب اکين مان جاري آهي،
- هر پَل توکي ساريان ٿو،
- چُھٽي پئي ڳِلن تي،
- ڪيڏو درد سمايل آهي،
- ڏِٺي ڏينهن ٿيا،
- نيڻن جي خوابن ۾،
- اڱڻ، مان ۽ چنڊ،
- برسات وَسي ٿي،
- اچ ته مِلون،
- تنهنجي مُرڪن جي،
- اکڙين جا بند سڀ،
- ڌار ڪوئي ٿي ويو،
- بيڪ ٽائٽل
شام لالاڻ ۾،
پاڻ مِلنداسين.
ڀَنوَرا ٿي گُلڙن مٿان،
سرنھَن پِيلاڻ ۾،
پاڻ مِلنداسين.
اَچجائين تُون لوڪَ سُتي،
چنڊَ چانڊاڻ ۾،
پاڻ مِلنداسين.
تُون ’سُونھَن‘ ۽ مان ’ساگر‘،
مَستي مھراڻ ۾،
پاڻ مِلنداسين.
§