يادُن جا طُوفان اُٿن ٿا، تون جو ناهين مُنھنجي ڀر ۾.
کنڊر خواب هي محل لڳن ٿا، تون جو ناهين مُنھنجي ڀر ۾.
چنڊ ڦھلائي چانڊوڪي آ، مور ٽھوڪيو ڊيل ڊُڪي آ،
توکي ساري نيڻ روئن ٿا، تون جو ناهين مُنھنجي ڀر ۾.
سمنڊ ڪناري جوڙا گُهمن ٿا، آئون اڪيلو هاءِ اڪيلو،
لارُون لارُون لُڙڪ وَهَن ٿا، تون جو ناهين مُنھنجي ڀر ۾.
دُور نظر تائين دُک ئي دُک آ، چئه ڀلا ڪيئن جيئون تنھا،
پھر سڀئي ٿي زهر وڃن ٿا، تون جو ناهين مُنھنجي ڀر ۾.
گهر، مندر ۽ مسجد ۾ ڀي، تُنھنجي ياد رهڻ نه ڏي جي،
مئڪدي وڃجي خيال اچن ٿا، تون جو ناهين مُنھنجي ڀر ۾.
زندگي گُذارڻ گهُرجي ’ساگر‘ سوچيو هو مون تُنھنجي خاطِر،
ها پر هاڻي خيال ڦِرن ٿا، تون جو ناهين مُنھنجي ڀر ۾.
§