نيڻ برسي پيا منھنجا،
جنھن وقت مونکي ياد آئين!
ٻُڏندو ڏِسي سنڌوءَ ۾ سِج کي،
ڇِرڪَ نِڪري ويا مونکان،
جنھن وقت مونکي ياد آئين!
تنھنجي جُدائي تي سوچي سوچي،
ٻُڌائي ڀلا ڪيئن نه تڙپان،
جنھن وقت مونکي ياد آئين!
اُداس اڱڻ مان چنڊ تڪيندي،
ياد روئي پئي مونسان،
جنھن وقت مونکي ياد آئين!
§