دِل بَري* ناهي اڃان هي غم کان.
کيس چئو پاسُو ڪري سِتم کان.
هيل ڀي نيڻ ٻِئي آلا رهيا،
هيل ڀي ناهن بچيا آگم کان.
ڪو ته تنھائي جو سبب آهي تڏهن،
هو هميشه دُور رهيو رِم جِهم کان.
جي وَسين ته مون تي ته بادل ٿي برس،
ها پرين! هي رُوح پياسو آ جنم کان.
ڪير ڪنھن لئه آ هِتي آٿت بڻيو،
ڪير ڪنھن کي ٿو بچائي غم کان.
هو مسيحا ٿي موٽيو آهي تڏهن،
گهاوَ اڳ ڀَريا جڏهن مرهَم کان.
§