ڪاش جيڪر تُنھنجي اک جو لُڙڪ ٿيان.
ڳِل ڇُھي تُنھنجا تُنھنجي هنج ۾ ڪِران.
آرزُو مُنھنجي اِها ئي آ پرين،
دِل ۾ تُنھنجي مان رهان ڌڙڪن جيئان.
ڇا ٿي پيو جي ساهه سان ناتو ڇِنو،
شل نه توکي مان ڪِٿي وِسري وڃان.
ٿر جيئان منھنجي اندر ۾ آ اُساٽ،
مِينھن مُحبت جو وَسائين جي پوان.
تنھنجي پُوڄا ۾ ڪمي پو ڀي ته رهندي،
ڀل ته پيو مان رات ڏينھن سجدا ڏيان.
قرض تنھنجو ڪُجهه شايد گهٽ ٿي پوي،
جي مان تُنھنجي لاءِ پنھنجو رت ڏيان.
هر ’ساگر‘ سُونھن کي ٻوڙي نٿو،
مان جي تُنھنجي سُونھن اڳيان ڪُجهه ڀي نه هان.
§