ڊَلَس (ٽيڪسَس) کان لاس ائنجلس
اربع جي ڏينهن 17 سيپٽمبر تي شام جو ڇهين وڳي هوٽل ڇڏي ايئرپورٽ پهتاسين جتان پوري اٺين وڳي رات جو هوائي جهاز اُڏاڻو ۽ ٻه ڪلاڪ چاليهن منٽن جي مسلسل اُڏام کانپوءِ اچي لاس ائنجلس انٽرنيشنل ايئرپورٽ تي لٿاسين.
ايئرپورٽ تي لهڻ کان اڌ ڪلاڪ اڳ پائلٽ چيو: ”ٿوريءَ دير ۾ اسان لاس ائنجلس انٽرنيشنل ايئرپورٽ تي لهڻ وارا آهيون، سيٽ بيلٽ ٻَڌو وغيره“. عين اُن وقت لاس ائنجلس شهر جون روشنيون نظر آيون. جڏهن لئنڊ ڪرڻ ۾ اڃا 20 منٽ باقي بچيا هئا ته ان وقت به چوطرف چانڊاڻ هئي، ڄڻ روشنين جو چوڏس چهچٽو هو. لائيٽُن جو هڪ اڻ کُٽ سمنڊ هو جيڪو هرطرف پکڙيل هو. رنگ برنگي روشنيون جهرمر لايون بيٺيون هيون، ڇا ته هن شهر جو رات جو نظارو ۽ خاص طرح (Aerial View) هيو. هونئن ته ڪيئي دفعا جڏهن اسلام آباد کان 7 وڳي واري فلائيٽ ۾ رات جو 9 وڳي ڪراچي پهچبو آهي ته ان وقت به لائيٽن جي چڱي خاصي چانڊاڻ هوندي آهي، پر لاس ائنجلس سان ان جو ڪو مقابلو ڪونهي. ڪراچيءَ جون روشنيون پنجن ستن منٽن ۾ ختم ٿيو وڃن ۽ لاس ائنجلس شهر ۾ داخل ٿيڻ کانپوءِ به ايئرپورٽ تي لهڻ وقت اسان کي گهٽ ۾ گهٽ 22 کان 25 منٽ لڳا. ايئرپورٽ به بذات خود تمام گهماگهميءَ وارو ۽ خوبصورت هو.
لاس ائنجلس ايئرپورٽ کان اسان جي گائيڊ جان لارج ٽيليفون ڪري هوٽل جي ڪنفرميشن ڪرڻ چاهي پر کيس ٻڌايو ويو ته اوهان جي ته بوڪنگ آهي ئي ڪانه. جان لارج هوٽل مئنيجر سان ڏاڍو بحث ڪيو پر کيس کُتو جواب مليو ته براڊڪاسٽنگ گروپ جي ڪا به رزرويشن هوٽل ۾ ٿيل ڪانه هئي. نيٺ ويچاري جان ٻي هوٽل هاليڊي اِن انٽرنيشنل (Holiday Inn International) ۾ ٽيليفون تي ئي بوڪنگ ڪرائي. کيس توڙي اسان سڀني کي ڪافي پريشاني ٿي ته آمريڪا جهڙي ملڪ ۾ به هيتري ساري غلط فهمي ڪيئن ٿي سگهي ٿي.
دراصل اسان کي واشنگٽن ڊي سي ۾ ئي ڇپيل پروگرام ڏنو ويو هو جنهن ۾ مختلف شهرن ۾ انهن هوٽلن جون ائڊريسون ۽ ٽيليفون نمبر درج ٿيل هئا جتي جتي اسان کي رهڻو هو. انڪري مون ته واشنگٽن ڊي سي ۾ ڪيترن ئي دوستن کي اُهي ٽيليفون نمبر لکرائي ڇڏيا هئا ته فلاڻن ڏينهن ۽ تاريخن تي مان هنن نمبرن تي هنن شهرن ۾ موجود هوندس. دوستن کي اڳواٽ ڏنل ٽيليفون نمبر منهنجي لاءِ ايڏو غنيمت ٿيا جو نيو آرلينس توڙي ڊَلَس ۾ صبح شام دوست پيا ٽيليفون تي ڪچهريون ڪندا هئا، ڪا به بوريت نه ٿيندي هئي، پر لاس ائنجلس ۾ عجيب پريشانيءَ جو منهن ڏسڻو پيو.
ٿوريءَ دير ۾ هوٽل هاليڊي اِن پهچي وياسين، ۽ اچي ڪمرا بُوڪ ڪراياسين. توڙي جو گروپ جي حساب سان هن هوٽل ۾ به رعايت ته ٿي پر اوتري نه جيتري ٻين شهرن ۾ ٿي هئي. هتي اندازي موجب هڪ رات جو ڪمري جو ڪِرايو رعايت سان 90 ڊالر ڀرڻو پيو جڏهن ته ٻين هوٽلن ۾ 45 کان 55 ڊالر روز ڏيڻا ٿي پيا. اڃا ڪمرا بُوڪ ڪرائي سامان رکيوسين مس ته جان لارج ڪمرن ۾ اچي انفرادي طور هرهڪ کي خوشخبري ٻُڌائي ته هوٽل ڪلارمان، (Claremont) جتي اسان جي شروع ۾ بوڪنگ ٿيل هئي، اتي اسان جي بوڪنگ جي تصديق ٿي ويئي هئي ۽ ان هوٽل واري الائي ڪهڙي غلط فهميءَ هيٺ اڳ جان لارج کي غلط ٻڌايو هو ته ان هوٽل ۾ براڊڪاسٽنگ گروپ جي ڪا به رزرويشن ڪانه هئي. وڌيڪ ٻُڌايائين ته ان هوٽل واري نه رڳو اسان سڀني کي ڪوفت ۽ زحمت ڏيڻ جي کانئس (جان لارج کان) معافي ورتي هئي، پر اسان جيڪو ڪجهه هاليڊي اِن انٽرنيشنل ۾ وڌيڪ بِل ڀريو هو اُهي پئسا به اسان کي موٽائي ڏيڻ لاءِ تيار هو. جان لارج وڌيڪ چيو: ”هينئر جيئن ته ڪمرن ۾ سامان رکي چُڪا آهيون، پئسا به هوٽل واري کي ڏيئي چُڪا آهيون ته بهتر ٿيندو ته رات هتي گذاري صبح جو اُن هوٽل تي هلجي“. سڀني تجويز قبول ڪئي ۽ ٻئي صبح تي ٿڙا کڻي اچي هوٽل (Claremont) تي پهتاسين، جتي هوٽل جي مئنيجر هرهڪ کان ٻيهر نه رڳو معافي ورتي پر اُٽل ۾ اسان مان هر هڪ کي ٽيهه ٽيهه ڊالر به موٽائي ڏنا جيڪي آخري ڏينهن تي اسان جي بل ۾ adjust ڪيا ويا. پنهنجي ڪمري ۾ اچي اسان هوٽل جي مئنيجر کي داد ڏنو ته کيس جَس هجي جو نه رڳو اسان کي تمام گهڻي رعايت تي هوٽل ۾ ڪمرا ڏنائين پر ٻئي هوٽل ۾ وڌيڪ ڀريل پئسا به اسان کي واپس ڪيائين ته جان لارج چيو: ”ان ۾ ئي سندس ڀلائي هئي نه ته اسان کيس ايترو ته بُڇڙو ۽ بدنام ڪريون ها جو سندس ساک کي سخت ڇيهو رسي ها ڇو ته گهٽ ۾ گهٽ پندرنهن ڏينهن اڳواٽ اسان وٽس بوڪنگ ڪرائي ڇڏي هئي. جان لارج وڌيڪ وضاحت ڪندي چيو ته: ”جيڪڏهن براڊڪاسٽنگ گروپ جنهن جي ائڊوانس بوڪنگ ٿيل هئي، وقت تي نه پهچي ها ته يونائيٽيڊ اسٽيٽس انفرميشن سروس (USIS) وارن کي گهٽ ۾ گهٽ 50 سيڪڙو هوٽل کي ڀري ڏيڻو پوي ها“. بهرحال آمريڪا ۾ اچي جيڪو پهريون مونجهارو ٿيو، اهو جلد حل ٿي ويو.
18 سيپٽمبر تي صبح جو پهرئين پهر ۾ ٻه ريڊيو اسٽيشنون ڏٺيوسين. هڪ اسٽيشن فقط اسپئنش زبان ۾ پنهنجون نشريات جاري رکي ٿي جنهن کي هتي جي محاوري ۾ Hispanic چون ٿا. لاس ائنجلس ۽ ان جي پسگردائيءَ ۾ لکن جي تعداد Hispanic ڳالهائيندڙ رهن ٿا جن لاءِ هتان پروگرام نشر ٿين ٿا.
اڄ شام جو منهنجي دوست اڪبر شهباز جو ڀاءُ امجد شهباز مون کي هوٽل تان پنهنجي گهر وٺي ويو جيڪو گلئنڊيل (Glandale) جي علائقي ۾ هو. اسان جي هوٽل کان سندس گهر 30 ميلن جي مفاصلي تي هو پر ڇا ته لاس ائنجلس جا روڊ ۽ رستا آهن. ٻه طرفا روڊ ۽ هر طرف چار پنج ڪارون آسانيءَ سان هڪ ئي وقت هلي سگهن ٿيون. 90 کان 100 ميل جي رفتار سان ڪار هلايائين ٿي ۽ مزي سان رستي تي رهاڻيون ڪندا پئي وياسون. نه ڪو ڊرائيونگ جو ٽينشن ۽ نه اهو اونو ته متان ڪو غلط اوورٽيڪنگ ڪري گاڏيءَ جا پرخچا اُڏائي ڇڏي. هرڪو ماڻهو پنهنجي دائري ۾ هلندو رهندو. پر جي ڪنهن کان اوورٽيڪنگ ڪرڻي هوندي ته اسپيڊ کي ٿورو تيز ڪري، باقاعدي مُڙڻ لاءِ ڪافي اڳواٽ انڊيڪيٽر ڏئي پوءِ ان دائري ۾ ايندو جتي وڌيڪ تيز رفتار گاڏين کي هلڻ جي اجازت آهي.
امجد شهباز جنهن کي آمريڪا ۾ سندس دوست گوگي شهباز (Googie Shahbaz) چوندا آهن. پنهنجي ڀاءُ وانگر دلبر دوست تمام مخلص ۽ سٺو ماڻهو آهي. اسان جي ڀاڄائي ٺيٺ پاڪستاني کاڌا پچايا. ٻوڙ ماني ۽ برياني، ڏاڍو مزو آيو. رات جو يارهين وڳي تائين ڪچهري ڪئي سون. ان کان پوءِ امجد شهباز مون کي هوٽل تي ڇڏي ويو.