سفرناما

ساهان اوڏا سپرين

عنايت بلوچ صاحب، سنڌي ٻوليءَ جو بَرجستو ۽ هر دلعزيز شاعر ته آهي ئي آهي، پر هُن پنهنجي دلچسپ نثر ذريعي به پڙهندڙن جي دلين کي موهيو آهي. سندس سفرنامي لکڻ جو انداز هجي يا وري شخصيتن تي لکيل خاڪا هُجن يا ڪتابن جا لکيل مُهاڳَ، عنايت بلوچ صاحب جي تحريرَ پڙهندڙن کي اَڌَ مان هَٿُ ڇڏائڻ ناهي ڏيندي. براڊڪاسٽنگ جي دنيا ۾ عنايت صاحب جو نالو اسان سڀني لاءِ فخر جوڳو رهيو آهي. بلوچ صاحب مختلف وقتن تي آمريڪا جا جيڪي سفر ڪيا آهن، انهن جو احوالُ تمام سُهڻي ۽ مَنَ موهيندڙ انداز ۾ هن ڪتاب ۾ ملي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 6290
  • 657
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • عنايت بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ساهان اوڏا سپرين

حيدرآباد جا لساني هنگاما ۽ اعجاز ۽ طارق جي دوستي

14.11.2012: اڄ شام اسان کي طارق وٽ وڃڻو هو، ڇاڪاڻ ته رات جي مانيءَ جو بندوبست اُن ڪيو هو. بهتر ٿيندو ته طارق جو تعارف به ڪرائجي. طارق ۽ منهنجو پٽ اعجاز ننڍپڻ کان وٺي هڪ ٻئي جا دوست هئا ۽ حيدرآباد جي پبلڪ اسڪول ۾ گڏ پڙهندا هئا. تڏهن آءٌ ريڊيو پاڪستان حيدرآباد ۾ اسٽيشن ڊائريڪٽر هوس ۽ جي-او-آر ڪالوني جي سرڪاري بنگلي ۾ رهندو هوس. طارق اردو ڳالهائيندڙ ۽ لطيف آباد جو رهواسي هوندو هو. 1988ع کان وٺي 1990ع تائين ڪراچي ۽ حيدرآباد ۾ سنڌي مهاجر هنگاما ۽ فساد ٿيا جنهن ۾ ٻنهي ڌرين جا ماڻهو مرندا رهيا. توڙي جو سنڌي مهاجرن ۾ سخت نفرتن جو دور هو تڏهن به طارق اسان جي گهر موجود يا وري اعجاز لطيف آباد ۾ طارق جي گهر هوندو هو. اهڙن خونريز هنگامن ۾ جڏهن اعجاز گم ٿي ويندو هو ته اسان طارق جي گهر فون ڪندا هئاسون (تڏهن موبائيل فونن جو نالو نشان ئي ڪو نه هوندو هو) ۽ جڏهن خبر پوندي هئي ته اعجاز، طارق جي گهر موجود آهي ته اطمينان ٿي ويندو هو ته سڀ خير خيريت آهي. ساڳيءَ طرح طارق اسان جي گهر هوندو هو ته سندس گهروارن کي ڪو به فڪر نه رهندو هو. مطلب اهو ته لساني نفرتن جي اهڙي انتهائي خطرناڪ ماحول ۾ به اعجاز ۽ طارق جون هڪ ٻئي سان محبتون ۽ دوستيون برقرار رهيون جيڪي اڄ ڏينهن تائين قائم آهن.
طارق پنهنجي گهر ۾ باربي ڪيو جو بندوبست ڪيو هو جنهن ۾ ڪباب، چِڪن تِڪا ۽ روسٽ جا ڪيترائي ڊش موجود هئا. سندس گهر واري نوشين به ڏاڍي مانائتي ۽ سگهڙ عورت آهي ۽ باربي ڪِيو ۾ هن جو وڏو عمل دخل هو. ماحول به کليل کليل ۽ باربي ڪيو وارو هو. هر ڪو گهمندي ڦرندي تِڪا، ڪباب ۽ روسٽ کائي رهيو هو ته ساڳئي وقت ڀوڳ، چرچا گهٻا به ٿيندا رهيا. مطلب ته باربي ڪيو جي اڄوڪي دعوت ۾ ڏاڍو مزو آيو.
دعوت کائي ڪلوٽ موٽي آياسين ۽ پهريون ڀيرو هو جو اعجاز جي گهر مون ٻه يا ٽي راتيون مسلسل گذاريون نه ته روز دوستن جي دعوتن جي بِلي هجبو هو جن جو ذڪر گذريل صفحن ۾ ڪري چڪو آهيان. جڏهن 9 ڊسمبر 2012ع تي آءٌ پاڪستان واپس ٿي آيس ته اعجاز چيو: ”بابا پنهنجي آمريڪا جي هاڻوڪي مهيني کان به مٿي جي ٽوئر ۾ اوهان مون وٽ هفتو کن به مس رهيا هوندا“. مون کيس چيو: ”بابا منهنجين ٻاهر جي دعوتن ۾ به اڪثر ڪري تنهنجن ئي دوستن جا قرب ۽ مهربانيون آهن جيڪي ويچارا پنهنجون گاڏيون ڪاهي اچن ٿا ۽ پنهنجن گهرن ۾ وٺي وڃن ٿا، خدمتون ڪن ٿا ۽ پُر تڪلف دعوتون کارائن ٿا. ها، ڪجهه منهنجا ذاتي دوست به آهن، جيڪي پڻ وقفي وقفي سان مون کي ياد ڪن ٿا ۽ کوڙ سارو قرب ۽ محبتون ونڊين ٿا“.