چار يار ۽ پنجتن
اُهي روح پرور رهاڻيون، قربن ڀريون ڪهاڻيون ۽ ڪچهريون جڏهن ياد اچن ٿيون ته جيءُ جهُري ٿو پوي ۽ اندر اُڌمن ۾ کامي ۽ پڄري وڃي ٿو. پنجن گهڻگهرن دوستن مان فقط آءٌ ۽ علي اڪبر ميمڻ رهجي ويا آهيون، جيڪي به هاڻي جيئڻ جي وهي وڃائي، گريس جي دائري ۾ اچي، بس مڙئي جيئڻ خاطر پيا جيئون، باقي اسان جا ٽي جاني، جگر ۽ جيءَ جيارا ساٿي اسان کان هميشه لاءِ وڇڙي ويا. درِشهوار سيد پي.ايڇ.ڊي جي ڊگري وٺي ڊاڪٽر درِشهوار سيد موٽي آئي هئي، پر پاڪستان پهچڻ کان پوءِ هڪ موذي مرض ۾ وڪوڙجي ويئي جنهن کيس اسان کان ڇني ڌار ڪري ڇڏيو. ”موت تي شل موت اچي، ڪيڏا وڇوڙا ٿو وجهي.“ (اسان چئن يا پنجتن ساٿين جو تفصيلي احوال منهنجي پهرئين سفرنامي ”پرين جي پرديس“ ۾ شامل آهي).
علي اڪبر پنهنجي گهر وٺي ويو جتي ڪلاڪ کن ويهي ڪچهري ڪئيسون ته چانهه به پيتيسون. پوءِ علي اڪبر چيو ته ماني ڪٿي ٻاهر ٿا هلي کائون. سندس گهر کان ٻاهر نڪتاسين ته سامهون مقبول مغل بيٺو هو. ان مون کي ڏٺو ته ان کي پڻ حيرت ٿي ته آءٌ اوچتو لنڊن ڪيئن پهچي ويو هوس. بهرحال اڪبر، مغل صاحب کي به گاڏيءَ ۾ ويهاريو. ٽيئي گڏجي ڪنگس بري جي علائقي ۾ شيخان ريسٽورنٽ (Shaikhan Restaurant) تي اچي ديسي ماني کاڌيسين جنهن ۾ تِڪا، ڪباب، قورمو، برياني شامل هئا. ياد پيم ته اِنهيءَ ئي ڪنگس بري ٽيوب اسٽيشن تي لهي آءٌ چاچا سنديلي جي گهر ويندو هوس، هتي اڄ چاچو سنديلو ڏاڍو ياد پيو ۽ اردو شعر ذهن تي تري آيو:
ياد ماضی عذاب ہے يا رب،
چھين لے مجھ سے حافظه ميرا.