عشق کي شاباس : علي احمد بروهي
اکيون ته هر هڪ جون رب رکيون آهن پر ذهن جو ذوق هر هڪ جو پنهنجو آهي. سئر سفر ۾ وڏي ڳالهه آهي مشاهدو ماڻڻ جي. جنهن نظر سان عنايت هر نظاري کي ڏسي ٿو، کيس تڪي توري اُنَ جي هوبهو تصوير چِٽي ٿو، اِهو هڪ فن آهي، جنهن ۾ عنايت کي خوب مهارت ٿي ڏسجي.
سفرناما ته گهڻيئي پيا لکجن. اڄ جي دنيا جي وڏي ۾ وڏي تفريح ۽ عياشي آهي ئي سياحت. اڳوڻي زماني ۾ مسافريءَ لاءِ سِرَ تان سانگو کڻڻو پوندو هو، ان ڪري ان دور ۾ ڪو ڀُليل ڀٽڪيل ”مارڪوپولو“ هوندو هو..... اڄ ڪلهه سفر سڻائي آهي، ان ڪري هر مسافر ”ابن بطوطه“ جي ڏِکَ پيو ڏئي. خشڪي خواهه سامونڊي سفر ته پنهنجي جاءِ تي پر، انسان ته چنڊ جا چڪر به هڻي موٽيو آهي. ولايت جو سفر ته ڪنهن ليکي ۾ ئي نه آهي. ڪلاڪن جي اُڏام، جنهن ۾ نه لهر نه لوڏو، پر هتي ڳالهه آهي سيلانيءَ جي سندس سوچ، فڪر ۽ نظر جي. سُرمو ته سڀڪا پائي پر اک اک جو فرق آهي. کِلَ خوشي ۽ غم ڳڻتي ته خوشيءَ جيان هر هنڌ هڪ جهڙي ڦهليل آهي، پوءِ هجي ڪو سُرهاڻ جو سوداگر، جو واٽ ويندي اسان کي واسُ وٺرائي!
علي احمد بروهي
”عشق کي شاباس“، ص 350