ڊاڪٽر امداد سيهڙ جي گهر ڊنر جي دعوت
امداد صاحب چيو: ”عنايت صاحب هن ڀيري آمريڪا آيا آهيو ته هتان جو سفرنامو لکڻ ته شايد اوهان جي ذهن ۾ ضرور هوندو“. مون کيس چيو: انشاالله هتان جو سفرنامو ضرور لکندس. پر هاڻي هتي مهربان پڙهندڙن سان اعتراف ٿو ڪريان ته ڪجهه سُستي ۽ ڪجهه مصروفيتن سبب 2006ع جو سفرنامو تڏهن لکڻ شروع ڪيم جڏهن ڇهن سالن کانپوءِ 2012ع ۾ وري آمريڪا ويس ته دوستن توڙي پنهنجي پٽ اعجاز ۽ ڀائٽين ممتاز ۽ فاروق ۽ اسان جي ٻي ڀائٽيي طارق ۽ سندس شريڪِ حيات نوشين توڙي ڪاڇيلي صاحب زور ڀريو ته هن دفعي سفرنامو ضرور لکان.
بهرحال امداد صاحب جي گهر خوب ڪچهري ٿي. غلام رسول بلوچ صاحب گهڻيءَ محبت مان چيو ته منهنجي به دعوت کائو، پر مون کانئس معافي ورتي جو مون وٽ هاڻي وقت ڪو نه هو ۽ پهرين تاريخ تي لنڊن وڃڻ لاءِ منهنجي ٽڪيٽ ڪنفرم ٿيل هئي. وچ ۾ فقط ٻه ڏينهن هئا ۽ مون کي پئڪنگ به ڪرڻي هئي. اڄ هتي امداد صاحب جي ننڍي ڀاءُ اشفاق سان به ملاقات ٿي جيڪو تازو پاڪستان مان موٽيو هو. دعوت کان پوءِ ڊاڪٽر امداد ۽ ٻين دوستن کان موڪلائي ڪاڇيلي صاحب سان گڏجي فري پورٽ ۾ اعجاز وٽ رات جي هڪ وڳي اچي پهتس ته اعجاز چيو: ”بابا توهان ته رڳو دعوتن جي بِلي آهيو. مون سان ته اوهان جون ڪچهريون ٿيون ئي ڪونهن“. چيومانس ته: ”بابا ڏس دوست مون تي ڪيترا نه مهربان آهن جو هڪ ڏينهن به ڪنهن دعوت کان واندڪائي نٿي ملي. دوستن جا توڙي اوهان سڀني جا قرب جيڪڏهن ڳائي وڄائي نه سگهيس ته گهٽ ۾ گهٽ پنهنجي سفرنامي ۾ اهڙن قربن ۽ ٿيل ڪچهرين جو ذڪر ضرور ڪندس“.
30.01.2006: اڄ سڄو ڏينهن پنهنجي گهر يعني اعجاز وٽ ويهي گذاريم ۽ پنهنجي سامان جي پئڪنگ ويهي ڪيم.
31.01.2006: اڄ صبح جو واحد ڪاڇيلي صاحب وٽ دستوري حاضري ڀريم ۽ سندس ٿورا مڃيندي کانئس موڪلايم ڇو ته اڄ هوسٽن ۾ منهنجو آخري ڏينهن هو. ڪاڇيلي صاحب جي ڳڻن جي ڪهڙي ڳالهه ڪريان جو جڏهن به کيس چيم ٿي ته اڄ شام هيڏانهن يا هوڏانهن هلڻو آهي ته ويچارو هر وقت حاضر هوندو هو. ٻه ڀيرا ته ڊاڪٽر امداد سيهڙ جي دعوت تي ان جي گهر وٺي هليو نه ته امداد صاحب جو گهر فري پورٽ کان تمام گهڻو پري آهي.