هوسٽن کان لنڊن
اڄ 2006ع جي پهرين فيبروري هئي. اعجاز جي گهران شام جو ٽين وڳي نڪتاسين ۽ هڪ ڪلاڪ ۾ جارج بش انٽرنيشنل ايئرپورٽ پهچي وياسين. اعجاز کي خدا حافظ چئي، ايئرپورٽ اندر داخل ٿيس. ٻين ڪاغذي ڪارواين ۾ ته ڪابه دير ڪانه ٿي باقي سيڪيورٽيءَ جي چيڪنگ دوران ڏاڍو خراب خوار ٿيڻو ٿو پوي. اسان کان بوٽ ۽ پينٽ جو پٽو (Belt) به لهرايائون ۽ انهن جي به چيڪنگ ڪيائون. سڀني ڪارواين کان جڏهن آجو ٿيس ته وڏو ساهه کڻي چيم: ”شڪر الحمدلله“. سخت حفاظتي انتظامن سبب اڄ ڪلهه بين الاقوامي سفر عذاب بڻجي ويو آهي پر ڇا ڪجي، مِٺي به ماٺ ته مُٺي به ماٺ. پنهنجن پيارن سان ملڻ خاطر اهڙي خواريءَ کي به برداشت ڪرڻو پوي ٿو. جڏهن لائونج ۾ پهتاسين ته اُتي وڃي سڪون جو ساهه پٽيوسين.
برٽش ايئرلائينس (BA) جي فلائيٽ پنهنجي پوري وقت يعني شام جو 6:30 وڳي رواني ٿي. برٽش ايئرلائينس ۾ مون هڪ ٻه ڀيرا اڳ به سفر ڪيو آهي، بيحد آرامده اُڏام آهي. هوسٽيس (Hostess) جڏهن به اوهان وٽ ايندي ته مُرڪ مُنهن تي هوندس ۽ گهڙي گهڙي اوهان کان پڇندي رهندي ته سائين ٻيو ڪجهه گهرجي يا چوندي ته جنهن به شيءِ جي ضرورت هجي ته بنا ڌڙڪ حڪم ڪجو. رات جو 9:30 ڌاران ڊنر به ايڏي ته لذيذ کارايائون جو اڃا تائين نٿي وسري. ماني کائڻ کان ڪلاڪ کن پوءِ جهاز جون ڪافي لائٽون وسائي ڇڏيائون جنهن جو مطلب ته هاڻي آرام ڪرڻ جو وقت ٿي ويو آهي جيڪو به چاهي ته آرام ڪري سگهي ٿو. مون به پنهنجي ڪرسيءَ کي پوئتي ڪيو ۽ لوئي ويڙهي سمهي پيس. گذريل رات به دير تائين جاڳڻ سبب اوجاڳو به هو ته ٿَڪ به، سو جلدي ننڊ اچي ويئي. انگلنڊ جي وقت موجب جڏهن صبح جا ست ٿيا ته لائٽون ٻاريائون ته سڀ مسافر ڄڻ ڇِرڪ ڀري جاڳي پيا. پر منهنجي سئوٽ امان الله يا سندس نالي ڀائي امان الله لاڙڪ جهڙا مسافر ڪجهه اهڙا به هئا جن جي گهوگهرن جو ٺڪاءُ لڳو پيو هو. هوسٽيسون کِلي کِلي بيحال ٿي رهيون هيون ته اسان سڀئي مسافر پڻ کِلي رهيا هئاسون ته تيز لائٽن ٻرڻ جو مٿن ذري جيترو به اثر نه ٿيو هو. نيٺ هوسٽيسن سندن ڪُلهن تي ٺُونگا وڃي هنيا ته پوءِ همراهه ڇرڪ ڀري جاڳي پيا. بهرحال هوسٽيسون خوشبودار نيم گرم ٽوال کڻي آيون، جن کي جڏهن مُنهن تي رکيوسين ته نه رڳو ننڊ ڦٽي ويئي پر تازا توانا ۽ صفا فريش ٿي وياسين. ٿوريءَ دير ۾ ناشتو به اچي ويو جيڪو پڻ شانائتو هو. ناشتي کان پوءِ تيارين ۾ لڳي ويس. هوسٽيس کي چيم ته Shaving kit آڻي ڏي. هن بنا دير هڪ ننڍو پئڪيٽ منهنجي حوالي ڪيو جنهن ۾ شيونگ جي سڄي سامان سان گڏ ٽوٿ برش ۽ ٽوٿ پيسٽ به هئي. واش روم ۾ وڃي شيو ڪيم ۽ وڌيڪ فريش ٿي ويس.
انگلنڊ جي وقت مطابق صبح جو 8:30 وڳي ڌاران اعلان ٿيو ته اسان ٿوريءَ دير ۾ مئنچيسٽر جي هوائي اڏي تي لهڻ وارا آهيون ۽ الله پاڪ جي مهرباني سان فقط ويهن منٽن اندر اسان مئنچيسٽر جي هوائي اڏي تي لئنڊ ڪري وياسين. هتي به ساڳي سخت چيڪنگ هئي جنهن جو ذڪر اڳين صفحن ۾ ڪيو اٿم. عجيب اتفاق چئجي ته آمريڪا وڃڻ وقت به مئنچيسٽر ايئرپورٽ تي لهي پوءِ ٻيهر جهاز ۾ سوار ٿي هوسٽن لاءِ روانا ٿيا هئاسون ۽ هاڻي لنڊن ويندي به ساڳيو ايئرپورٽ هو جتي لٿاسين.