هوسٽن کان دُبئي
اصغر ۽ سندس فيملي وارن جون مهربانيون مڃيندي کانئن موڪلايم. اصغر پٺاڻ واقعي هڪ لائق انسان آهي ۽ کيس رشتن جي سڃاڻ ۽ پوري پوري شناس آهي. سندس والد ۽ منهنجي والد بزرگوار جا پاڻ ۾ گهاٽا لڳ لاڳاپا هئا. سندس والد محترم يوسف پٺاڻ به انتهائي نيڪ ۽ معتبر شخص هو ۽ اسان سڀني کي ڏاڍو ڀانئيندو هو. آمريڪا جي هر شهر ۾ هرڪو ماڻهو پنهنجي جڳهه تي بيحد مصروف رهي ٿو ۽ ڪنهن کي به ايترو وقت ڪونهي جو ٻئي ماڻهوءَ لاءِ وقت ڪڍي پنهنجو وقت وڃائي. پر مون کي هتي اهو لکندي خوشي محسوس ٿئي ٿي ته ڀائو اصغر هڪ ڀيرو نه پر ڪيترائي ڀيرا وقت ڪڍي مون کي مختلف گڏجاڻين ۾ وٺي ويندو هو ۽ وري واپس منهنجي پٽ اعجاز جي گهر ڇڏي ويندو هو. هڪ ٻه دفعا پنهنجي گهر به وٺي ويو ۽ خوب خاطر تواضع ڪيائين ۽ پنهنجي گهر ۾ رهايائين. سندس شريڪِ حيات ادي نزهت به اوتري ئي سٺي، هڪ مهذب ۽ مانائتي عورت آهي. بهرحال مون کي وٽن ڏاڍو مزو آيو ۽ سندن سنگت ۾ گهڻو لطف اندوز ٿيس.
هوسٽن کان عرب امارات جي اُڏام (Emirates Airlines Flight) پنهنجي پوري وقت يعني شام جو ساڍي ڇهين وڳي اُڏاڻي. هوسٽن ۾ ئي رات ٿي چُڪي هئي. رات جو 8 وڳي ڌاران ننڊ اچڻ لڳي، پر امارات جي ايئر هوسٽيسُن ڪٿي ننڊ ڪرڻ ٿي ڏني. گهڙي گهڙي پيئڻ جون بوتلون کڻي پيون اچن ۽ مون ته فقط رَسُن (Juices) تي اڪتفا ڪئي. اڃا هڪڙي جوس پي بس ڪريون ته وري ٻي جوس. نيٺ 9:30 رات جو شاندار ڊنر کارايائون. برٽش ايئرويز (British Airways) ۽ جپان ايئرلائينس (Japan Airlines) ۾ ڪيترا سال اڳ مون اهڙي شاندار سروس ڏٺي هئي، وري ڪيترن سالن گذرڻ کانپوءِ Emirates جي سروس توڙي ماني مون کي اوتري ئي معياري لڳي جهڙي برٽش ايئرويز ۽ جپان ايئرلائينس جي گهڻا سال اڳ نظر آئي هئي. ماني کائي چادر تاڻي سُمهي پيس. هڪدم ننڊ اچي ويئي. خبر تڏهن پيئي جڏهن صبح ٿي ويو ۽ هوسٽيس خوشبودار گرم ٽوال کڻي آئي. جيئن ئي گرم ٽوال مُنهن تي لڳو ته فريش ٿي ويس. ٿوريءَ دير ۾ ناشتو به اچي ويو. ناشتي کان هڪ ڪلاڪ پوءِ اعلان ٿيو ته اسين دبئي بين الاقوامي هوائي اڏي تي لهڻ وارا آهيون ۽ هڪدم حفاظتي بيلٽ ٻَڌو. مون کي حيرت ٿي ته هوسٽن کان واپسيءَ تي دبئي پهچڻ ۾ فقط 14 ڪلاڪ لڳا جڏهن ته دبئي کان هوسٽن ويندي پورا 16 ڪلاڪ لڳا هئا. واپسيءَ جي اڏام ۾ هي ٻن ڪلاڪن جو فرق ڇو هو. مون هوسٽيس کان ان جو سبب پڇيو، جنهن ٻڌايو ته هوسٽن ڏانهن ويندي اڪثر ڪري هوا سامهون هجي ٿي جنهن ڪري جهاز کي پهچڻ ۾ دير ٿي لڳي ۽ ٻيو ته هوسٽن وڃڻ وقت جهاز ڪن ضروري سببن ڪري ٽِڪُنڊو سفر ڪري ٿو جنهن ۾ پڻ دير لڳي ٿي. جڏهن ته هوسٽن کان دبئي واپسيءَ تي جهاز هڪ ته سڌي اڏام ٿو ڪري، ٻيو فضا ۾ هوا سامُهين هئڻ جي بجاءِ پُٺيري رهي ٿي جيڪا جهاز جي رفتار ۾ تيزي آڻي ڇڏي ٿي. هاڻي ڳالهه سمجهه ۾ آئي ته دبئيءَ کان هوسٽن ويندي رستي تي خطرناڪ جهٽڪا ڇو ٿي آيا ۽ پائلٽ ٿوري ٿوري وقفي کان پوءِ پَٽن (Belt) ٻڌڻ جو اعلان ڇو ٿي ڪيو. پوري وقت تي دبئي پهچي وياسين، ان وقت دبئي ۾ شام جا ساڍا ست ٿيا هئا ۽ هتي اسان کي 5 ڪلاڪ ترسڻو هو.