سفرناما

ساهان اوڏا سپرين

عنايت بلوچ صاحب، سنڌي ٻوليءَ جو بَرجستو ۽ هر دلعزيز شاعر ته آهي ئي آهي، پر هُن پنهنجي دلچسپ نثر ذريعي به پڙهندڙن جي دلين کي موهيو آهي. سندس سفرنامي لکڻ جو انداز هجي يا وري شخصيتن تي لکيل خاڪا هُجن يا ڪتابن جا لکيل مُهاڳَ، عنايت بلوچ صاحب جي تحريرَ پڙهندڙن کي اَڌَ مان هَٿُ ڇڏائڻ ناهي ڏيندي. براڊڪاسٽنگ جي دنيا ۾ عنايت صاحب جو نالو اسان سڀني لاءِ فخر جوڳو رهيو آهي. بلوچ صاحب مختلف وقتن تي آمريڪا جا جيڪي سفر ڪيا آهن، انهن جو احوالُ تمام سُهڻي ۽ مَنَ موهيندڙ انداز ۾ هن ڪتاب ۾ ملي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 6290
  • 657
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • عنايت بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ساهان اوڏا سپرين

ڀوتار سليم سان ملاقات ۽ سندس قرب

هارٽ فورڊ پهچڻ شرط سليم صاحب جي گهر هليا وياسين. ڏسي ڏاڍو خوش ٿيو ۽ ايتري چاهه سان مليو جو ٻه-ٽي منٽ ته ڀاڪر ڪڍي ئي نه پيو. وڏو قربدار ماڻهو لڳو. هڪ عاليشان آفيس ۾ وٺي ويو. هر طرف وڏا ۽ آرامده صوفا سيٽ لڳا پيا هئا. چيائين: ”ڀوتار هي اٿيئي اسان جو مئخانو ۽ محفل ملاقات جي جڳهه“. پوءِ ته بنا دير وسڪي، شئمپئن، بلئڪ ليبل ۽ الائي ڪهڙا ڪهڙا شراب کڻي آيو. چيومانس: ”ڀوتار، مان ٺُپ صوفي آهيان ۽ پنهنجي پوري زندگيءَ ۾ ڪڏهن به اهي شيون مون نه واپرايون آهن جنهن جو شاهد منهنجو سوٽ نعمت اٿوَ“. پوءِ نعمت به کيس چيو ته: ”ادا کي اوهان ڪيترو به چوندا پر ادا عنايت انهن شين کي هٿ به نه لائيندو“. پوءِ به ڏاڍو زور ڀريائين پر مون به معافي وٺڻ لاءِ اوترو ئي زور ڏنو تڏهن وڃي معافي ملي. سندس مئخاني تي ڪلاڪ کن ڪچهري ڪئيسون. پوءِ هڪ ريسٽورنٽ Red Lobstor تي وٺي ويو جتي اهڙي ته مڇي کارايائين جو مون اهڙي لذيذ مڇي پنهنجي ڄمار ۾ گهٽ کاڌي هوندي. ڪلاڪ ڏيڍ هوٽل تي ماني به کائيندا رهياسون ۽ ڪچهري به ڪندا رهياسون. سليم صاحب ڏاڍا وس ڪيا ته رات ترسو ته دل کولي ڪچهريون ڪريون، پر مون وٽ نيويارڪ ۾ ترسڻ لاءِ وقت تمام گهٽ هو. 16 جنوري جي رات جو هتي پهتو هوس ۽ 20 جنوري تي هوسٽن واپس وڃڻو هو، تنهنڪري نعمت ۽ مون اڳواٽ ئي ٽن ڏينهن جو پورو پروگرام طئه ڪري ڇڏيو هو ته ڪهڙي ڏينهن ۽ ڪهڙي وقت ڪٿي هلبو. سليم صاحب کان ڳراٽڙيون پائي موڪلايوسين. مون کي ائين لڳو ته سليم صاحب موڪلائڻ وقت ڪجهه مونجهو ۽ ڏُکارو ٿي پيو هو ۽ سندس دل نٿي چيو ته اسان ايترو جلد کانئس موڪلائي هليا وڃون. بهرحال لطيف چواڻي ته: ”وڃڻ وارا سپرين، رُئان تان نه رهن“. سو اسان به نيٺ کانئس موڪلايو. هارٽ فورڊ کان ڪلاڪ سوا جي ڊرائيو کان پوءِ موهيگن سن ڪئسينو Mohegan Sun Casino تي آياسين. وڏو جواخانو هو پر ايترو وڏو نه هو جيترو مون ائٽلانٽڪ سٽي جو ڪئسينو ان وقت ڏٺو هو جڏهن 1986ع ۾ انٽرنيشنل وزيٽر پروگرام (International Visitor Program) هيٺ آءٌ پهريون ڀيرو آمريڪا آيو هوس. ٽي چار ڪلاڪ هتي گهمندا رهياسين. نعمت پنهنجي قسمت آزمائي سوڀارو ٿيو ۽ 900 ڊالر کٽي ورتائين. منهنجي دل به ڏاڍيون سٽون کاڌيون ته کيڏان ۽ قسمت آزمايان پر هتي پهچڻ کان اڳ دل ۾ عزم ڪيو هوم ته نه کيڏندس ۽ خوش ٿيس ته پنهنجي عزم کي قائم رکڻ ۾ ڪامياب رهيس. هزارين ماڻهو، نوجوان ڇوڪرا ۽ خوبصورت ڇوڪريون رانديون کيڏي رهيا هئا. نوجوانن کان به گهڻا وڏيءَ عمر جا ماڻهو هئا جيڪي هر جڳهه ۽ هر طرف راندين کيڏڻ ۾ مشغول لڳا پيا هئا. رات جو 8:30 وڳي ڪئسينو مان نڪري نيويارڪ لاءِ روانا ٿياسين. پورن اڍائي ڪلاڪن جي ڊرائيو کان پوءِ رات جو 11 وڳي نيويارڪ پهچي وياسين. ڪار ۾ ڊرائيو ڪندي (Manhattan) جا ٻه-چار چڪر لڳاياسين جتي نعمت مون کي مختلف جايون جڳهيون ڏيکاريون جيڪي مون 20 سال اڳ ڏٺيون هيون. نعمت جيئن ته ڪيترن ئي سالن کان نيويارڪ ۾ رهي ٿو ته هتان جي گهٽين ۽ مکيه جاين جڳهين جي چڱيءَ طرح ڄاڻ رکي ٿو. گاڏي به وڏي اعتماد سان هلائي ٿو پر ڪٿي ڪٿي مون کي ڊيڄاري ٿي ڇڏيائين. ڪيترن موقعن تي هڪ هٿ موبائيل ۾ ته ٻيو هٿ اسٽيرنگ ۾. گاڏي به ڏاڍي تيز ٿي هلايائين ته موڙ (Turn) به اوتري ئي تيزيءَ سان ٿي ڪاٽيائين. پر بهرحال گاڏي هلائڻ وارو سندس اعتماد ڪافي تعريف جوڳو هو.
اڳئين ڏينهن هارٽ فورڊ ۾ گهڻي گهمڻ ڦرڻ جي ڪري ڪافي ٿڪجي پيا هئاسين، تنهنڪري اڄ 18 جنوريءَ تي صبح جو اٽڪل 11 وڳي ننڊ مان اٿياسين. نعمت چيو: ”ادا پهريون ڪافي ٿا پيئون، پوءِ اوهان کي ماني ڪنهن پاڪستاني ريسٽورنٽ ۾ هلي ٿو کارايان“. ڪافي نوش ڪرڻ کانپوءِ هڪ پاڪستاني ريسٽورنٽ سن شائن تي آياسين، جنهن لاءِ نعمت ٻڌايو ته ان جو مالڪ هڪ سنڌي هو، پر هتي سنڌي ڳالهائڻ وارو هڪڙو ماڻهو به نظر نه آيو. ريسٽورنٽ ۾ ويهي گِهه ۾ تريل اُڦراٽا، آمليٽ، ڏهي ۽ زيرن جو ٻوڙ کائي ڏاڍا لطف اندوز ٿياسين. هي ناشتو به هو ته ساڳئي وقت منجهند جي ماني پڻ.