حيدرآباد سنڌ کان هوسٽن (آمريڪا)
جڏهن اپريل 2015 جي پهرئين هفتي ۾ اسان جا پاسپورٽ آمريڪي ميل سروس اسپيڊيڪس (Speedex) ذريعي حيدرآباد پهتا ته اسان جن پاسپورٽن تي Immigrant Visa جي تاريخ 01 اپريل 2015ع لکيل هئي. 22 مئي 2015ع تي مان ۽ منهنجي گهرواري ۽ غزل (هدايت جي نوجوان مرحوم پُٽ فياض جي وني) ۽ سندس ٽن گلڙن جهڙن پيارن ٻارڙن سان گڏ ٽرڪش ايئرلائين(Turkish Airline) جي فلائيٽ ذريعي ڪراچيءَ مان ٺيڪ صبح جو ڇهين وڳي روانا ٿياسين ۽ پورن ڇهن ڪلاڪن ۾ ترڪيءَ جي قديمي ۽ تاريخي شهر استنبول جي بين الاقوامي اتاترڪ ايئرپورٽ (Ataturk International Airport, Istanbul) تي وڃي لٿاسين، ان وقت پاڪستان جي وقت مطابق منجهند جا ٻارنهن ۽ ترڪيءَ جي وقت موجب صبح جا ڏهه ٿيا هئا. هتي اسان کي لڳ ڀڳ چار ڪلاڪ کن ترسڻو هو. استنبول (اڳوڻي ۽ تاريخي قسطنطنيه) جو اتاترڪ ايئرپورٽ هن تاريخي شهر جي شان وٽان نه لڳو. هتي لائونجز ۾ ويهي وقت گذارڻ جي ڪوشش ڪئيسين پر هر لائونج ۾ اسان کي چيو ويو ته هتي فقط فرسٽ يا بزنس ڪلاس جا مسافر ويهي سگهن ٿا. ان ڪري اسان هڪ مانائتي ريسٽورنٽ ۾ ويهي رهياسين جتي ويهي منجهند جي ماني کاڌيسين ۽ اُتي ئي ويهي تيستائين وقت گذاريوسين جيستائين استنبول کان هوسٽن وڃڻ واري اُڏام لاءِ اسان کي سڏ ٿئي. نيٺ هوسٽن رواني ٿيڻ کان فقط مُنو ڪلاڪ کن اڳ ۾ اسان جي جي فلائيٽ وري لائونج ۾ چيڪ ان (Check In) ڪرايوسين ۽ جهاز ۾ سُوار ٿيڻ جو انتظار ڪرڻ لڳاسين. ترڪيءَ جي وقت مطابق منجهند جو ڏيڍ وڳي ۽ پاڪستان جي وقت موجب ساڍي ٽين وڳي جهاز ۾ ويهڻ جو سڏ ٿيو ۽ هڪ ڪلاڪ کان پوءِ اسان جي فلائيٽ پرواز ڪيو. هاڻي اسان کي هوسٽن پهچڻ لاءِ مسلسل 13 ڪلاڪ لڳاتار سفر ڪرڻو هو. اُڏام دوران اسان کي خوب کارايو پياريو ويو. ماني توڙي جو ٺيڪ پر اوتري شاندار نه هئي جيتري اڳ اسان کي عرب امارات (Emirates) يا برٽش ايئرويز جي ميسر ٿي هئي. البت فلائيٽ ڪافي آرامده هئي ۽ خوش قسمتيءَ سان فضا ۾ زوردار هوا يا طوفان نه هجڻ ڪري اُڏام نهايت ئي پُرسڪون هئي. جهٽڪا به نه آيا ۽ خوب ننڊون ڪندا ٻئي ڏينهن شام جو 6:30 وڳي آمريڪا جي جارج بش انٽرنيشنل ايئرپورٽ (George Bush International Airport) تي لهي وياسين. جيئن ته هن ڀيري Immigrant Visa تي آمريڪا آيا هئاسين ته منهنجي ۽ منهنجي گهرواريءَ جي داخلا جي رڪارڊ رکڻ لاءِ ايئرپورٽ تي ڪلاڪ کن وڌيڪ وقت لڳو. پر جڏهن ٻاهر آياسين ته منهنجو پُٽ اعجاز، سندس وَني نسرين ۽ فاروق (هدايت جو پُٽ) تعجب ۾ پئجي ويا ته اسان ايترو جلد ٻاهر ڪيئن اچي وياسين، ڇو ته عام طرح سان مستقل رهائش اختيار ڪرڻ وارن کان اُبتا سُبتا سوال ڪندا آهن ۽ آڏي پُڇا ڳاڇا ۾ ڪافي وقت لڳي ويندو آهي. ايئرپورٽ تي اعجاز ۽ سندس شريڪِ حيات نسرين، فاروق ۽ انيتا (هدايت جي پُٽ ممتاز جي گهرواري) اسان کي وٺڻ آيا هئا. اسان سڌو ممتاز جي گهر آياسين ۽ ممتاز ۽ انيتا جو عاليشان ۽ ڪُشادو گهر ڏسي ڏاڍا خوش ٿياسين. وڏي ڳالهه ته سندن گهر هوسٽن جي صاف ۽ سٺي علائقي ۾ آهي. ٻه ڏينهن ممتاز وٽ ترسي پوءِ فاروق جي گهر آياسين. فاروق به همت ڪري پنهنجو گهر خريد ڪري ڇڏيو آهي. پورا ٻه ڏينهن هتي گذاري آخر ۾ اعجاز جي گهر آياسين جيڪو سائوٿ ولڪريسٽ(South Wilcrest) جي علائقي ۾ آهي. مون کي هن دفعي هڪ خوشگوار احساس ٿيڻ تي بيحد خوشي ٿي ته منهنجي پُٽ اعجاز ۽ هدايت جي پُٽن ممتاز ۽ فاروق جي هڪ ٻئي سان نه رڳو سٺي Understanding آهي پر هڪ ٻئي سان دوستيءَ وارو رشتو اٿن. چئن ڏينهن کانپوءِ منهنجو ڀاءُ هدايت ۽ سندس گهرواري به هوسٽن پهچي ويا. مهربان پڙهندڙن کي اهو تجسُس ضرور ٿيندو ته ڀلا اسان ٻنهي ڀائرن ساڳي فلائيٽ ۾ سفر ڪرڻ جي بجاءِ الڳ الڳ اُڏامن ۽ الڳ ڏينهن تي آمريڪا جو سفر ڇو ڪيو؟ ان جي وضاحت اها آهي ته هدايت جيئن ته پي-آءِ-اي (PIA) جي سروس مان رٽائر ڪيو هو ته کيس سڄي زندگيءَ لاءِ پي-آءِ-اي جون پروازون ذري گهٽ فري پوَن ٿيون (فقط ڏهه يا ڪجهه سيڪڙو کيس پنهنجي کيسي مان ڏيڻو پوي ٿو) اهو ئي سبب هو جو هدايت پي-آءِ-اي ۾ سفر ڪيو ۽ اسان ٻي ايئرلائين ۾ آمريڪا پهتاسين ۽ ٻنهي ايئرلائنن جا ڏينهن ۽ وقت مختلف هئا.
هدايت جي پهچڻ کانپوءِ اسان جي دل پسند راند Scrabble جا دور شروع ٿي ويا. ممتاز به هن راند جو تمام گهڻو شوق رکي ٿو. بس ڪجهه ڏينهن کان پوءِ ته اعجاز ۽ فاروق به اسان سان راندين ۾ شروع ٿي ويا. اسڪرئبل راند جو اهو چهچٽو هوسٽن ۾ اسان جي رهائش وارن ٻنهي مهينن تائين جاري رهيو. ڪجهه ڏينهن کانپوءِ رمضان جو مهينو شروع ٿي ويو ۽ مون کي هتي اهو لکندي خوشي محسوس ٿئي ٿي ته مون کي ۽ هدايت کي رمضان مبارڪ جا سڀئي روزا نصيب ٿيا ۽ اسان عيد نماز به هوسٽن جي هڪ وڏي هال ۾ وڃي ادا ڪئي جتي اسان کي ٻڌايو ويو ته 60 هزار کان وٺي هڪ لک نمازين جو ميڙ عيدالفطر جي نماز ۾ موجود هو. خطبوانگريزي زبان ۾ ڏنو ويو ۽ خطبي ڏيندڙ مولوي کي جسم تي ٽاءِ سميت فل سوٽ پاتل هو پر وڏو قابل شخص هو ۽ موثر تقرير ڪيائين پر افسوس جو ماڻهن جي گوڙ ۽ ڳالهائڻ ٻولهائڻ سبب سندس ڪيترا لفظ سمجهه ۾ نٿي آيا.